Το μόνο της ζωής τους ταξίδι

20 ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ Λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνω τον λόγο. Στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει δεν τόλμησα. Μάλλον επειδή εκεί ξεψάχνιζα τον φόνο σου. Ντρεπόμουν να σου θυμίσω ότι είσαι νεκρός. Να σου θυμίσω πώς πέθανες στα σαράντα πέντε σου. Εκεί απευθυνόμουν περισσότερο στον γιο σου, στον πατέ- ρα μου, παρά σε σένα. Εκεί μιλούσα για το πώς η μνήμη του φόνου σου έγραψε μέσα του. Πώς η δολοφονία σου μπήκε ανάμεσα σε εκείνον και σε μένα. Τώρα, εδώ, θα είναι αλλιώς. Τώρα, εδώ, δεν θα είσαι πατέ- ρας. Θα είσαι νέος, είκοσι χρονών, και θα ταξιδεύεις για μία και μοναδική φορά στη ζωή σου. Εδώ θα σου απευθύνομαι με το όνομά σου: Νίκος . Το όνομα του μεγάλου μου αδερφού. Δυσκολεύομαι βέβαια. Ίσως όλο αυτό να ήταν πιο εύκολο αν πίστευα σε κάποιας μορφής μεταθανάτια ύπαρξη. Αλλά και μόνο ως ιδέα μου φαίνεται εξωφρενικά απίθανη. Θέλω να πω, ωραία θαήταν κάποτε νασυναντιόμασταν επιτέλους σε κάποια μυστική διάσταση και να σε γνώριζα. Και να μου έλυνες μερι- κές απορίες. Δεν το βλέπω όμως να συμβαίνει. Μακάρι να κάνω λάθος. Είσαι ένας άγνωστος για μένα, Νίκο. Αλλά ποτέ δεν ησύ- χασα στην ιδέα ότι ο πατέρας του πατέρα μου μου είναι άγνωστος. Τι στ’ αλήθεια με δένει μαζί σου; Το αίμα της συγγένειας; Πολύ θεωρητικό. Πολύ αόριστο και θολό. Πολύ επίσημο . Ο τρόπος που σε θυμόταν ο γιος σου;