Το μοναστήρι της Πάρμας

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΜΑΣ | 19 αστείρευτη δόση σταριού. Αυτό που ονομάζουμε αστείο ή καρικατούρα ήταν άγνωστο σε αυτή τη χώρα του δόλιου απολυταρχισμού. Το σκίτσο που εγκατέλειψε ο Γκρος πάνω στο τραπέζι του καφέ Σέρβι φάνταζε θαύμα εξ ουρανού. Τυπώθηκε χωρίς καθυστέρηση και την επόμενη μέρα πουλήθηκαν είκοσι χιλιάδες αντίτυπα. Την ίδια μέρα τοιχοκολλούσαν την αναγγελία πολεμικής εισφοράς ύψους έξι εκατομμυρίων για τις ανάγκες του γαλλικού στρατού, που ερχόταν από έξι νίκες κατακτώντας είκοσι επαρχίες, αλλά είχε ελλείψεις σε υποδήματα, βράκες, αμπέχονα και καπέλα. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της χαράς και της απόλαυσης που κατέκλυ­ σαν τη Λομβαρδία χάρη στους πάμφτωχους Γάλλους, ώστε μόνο οι κληρικοί και ορισμένοι ευγενείς αισθάνθηκαν βαριά την εισφορά αυ­ τή των έξι εκατομμυρίων, η οποία σύντομα θα είχε και συνέχεια. Οι γάλλοι στρατιώτες χασκογελούσαν και τραγουδούσαν ολημερίς ´ ήταν δεν ήταν όλοι τους είκοσι πέντε χρονών, και ο επικεφαλής τους, στα είκοσι εφτά του, περνούσε ως ο γηραιότερος του στρατού. Τόση ευθυ­ μία, νιότη και ανεμελιά ανέτρεπαν ευχάριστα τα κηρύγματα των λάβρων μοναχών, που επί έξι μήνες από τον ιερό τους άμβωνα χαρακτήριζαν τους Γάλλους τέρατα υποχρεωμένα επί ποινή θανάτου να καίνε το καθετί και να παίρνουν κεφάλια. Γι’ αυτό κάθε σύνταγμά τους προέ­ λαυνε με μια λαιμητόμο στην πρώτη γραμμή. Στην ύπαιθρο και στα κατώφλια των σπιτιών, έβλεπε κανείς γάλλους στρατιώτες επιφορτισμένους να νανουρίσουν τα μωρά των νοικοκυρά­ δων, και σχεδόν κάθε βράδυ κάποιος τυμπανιστής, που ήξερε και βιολί, αυτοσχεδίαζε κι από έναν χορό. Οι καντρίλιες παραήταν δύσκο­ λες και περίπλοκες για τους αδαείς στρατιώτες ώστε να μπορούν να τις διδάξουν στις ντόπιες γυναίκες, κι έτσι ήταν εκείνες που έδειχναν στους νεαρούς Γάλλους τον μονφερίνο , τον πηδηχτό κι άλλους ιταλιά­ νικους χορούς. Οι αξιωματικοί φιλοξενούνταν, κατά κύριο λόγο, σε σπίτια πλουσίων ´ κι είχαν μεγάλη ανάγκη από ξεκούραση. Για παράδειγμα, κάποιος υπολοχαγός ονόματι Ρομπέρ έλαβε δελτίο καταλύματος για το μέγαρο της μαρκησίας Nτελ Ντόγκο. Ο εν λόγω αξιωματικός, νεαρός επίστρα­ τος κι αρκετά αλέγρος, έφερε ως μοναδική περιουσία του ένα σκούδο των έξι φράγκων που το είχε μόλις λάβει στην Πλακεντία. Περνώντας