Το μοναστήρι της Πάρμας

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΜΑΣ | 29 Στον πύργο της Γκριάντας, ο Φαμπρίτσιο, με τα μάτια του κόκκινα από το κλάμα που έριξε εγκαταλείποντας τα ωραία σαλόνια της θείας του, βρήκε παρηγοριά στα τρυφερά χάδια από τη μητέρα και τις αδελ­ φές του. Ο μαρκήσιος κλεινόταν στα ιδιαίτερά του με τον πρωτότοκο, τον μαρκεζίνο Ασκάνιο. Συνέτασσαν κρυπτογραφημένες επιστολές που είχαν την τιμή να τις αποστέλλουν στη Βιέννη. Πατέρας και γιος δεν εμφανίζονταν παρά την ώρα του φαγητού. Ο μαρκήσιος επαναλάμ­ βανε με στόμφο πως δίδασκε στον διάδοχό του να τηρεί εις διπλούν τους λογαριασμούς κάθε κτήματος. Ωστόσο ο μαρκήσιος, υπερβολικά ζηλότυπος για τα δικαιώματά του, δύσκολα θα μιλούσε για αυτά σε έναν γιο που θα κληρονομούσε αναγκαστικά όλη αυτή τη γη. Τον χρησιμοποιούσε για να κρυπτογραφεί κατεπείγουσες επιστολές των δεκαπέντε είκοσι σελίδων και τρεις φορές την εβδομάδα τον έστελνε στην Ελβετία, από όπου θα διαβιβάζονταν στη Βιέννη. Ο μαρκήσιος θεωρούσε ότι έκανε γνωστή στους νόμιμους ηγεμόνες του την πολιτική κατάσταση στο βασίλειο της Ιταλίας, για την οποία είχε μαύρα μεσά­ νυχτα, κι εντούτοις τα γράμματά του έβρισκαν στόχο και ιδού πώς: Ο μαρκήσιος υπολόγιζε χοντρικά, με τη βοήθεια έμπιστου ανθρώπου του, τον αριθμό του ενός ή του άλλου συντάγματος, γαλλικού ή ιταλικού, που εναλλάσσονταν στη φρουρά, και, όταν ενημέρωνε την Αυλή της Βιέννης, φρόντιζε πάντοτε να μειώνει τουλάχιστον κατά ένα τέταρτο τον πραγματικό αριθμό των στρατιωτών. Οι επιστολές αυτές, γελοίες κατά τα άλλα, είχαν το καλό ότι διέψευδαν άλλα στοιχεία, πιο αληθο­ φανή, και γίνονταν έτσι αρεστές. Λίγο καιρό πριν από την άφιξη του Φαμπρίτσιο μάλιστα, ο μαρκήσιος είχε λάβει τα διάσημα ενός ονομα­ στού τάγματος: ήταν το πέμπτο κόσμημα στη στολή του ως αυλικού. Στην πραγματικότητα, μαράζωνε που δεν μπορούσε να μοστράρει αυ­ τή τη στολή έξω από το γραφείο του, αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να υπαγορεύσει κάποια επιστολή χωρίς να φορά τη χρυσοκέντητη στολή του, με όλα του τα παράσημα. Το θεωρούσε ένδειξη ασέβειας να συ­ μπεριφερθεί διαφορετικά. Η μαρκησία θαμπώθηκε από τις χάρες του κανακάρη της. Στο μεταξύ, είχε διατηρήσει τη συνήθεια να γράφει τρεις τέσσερις φορές τον χρόνο στον κόμη Α***, όπως ονομαζόταν τώρα πια ο υπολοχαγός Ρομπέρ. Η μαρκησία απεχθανόταν όσο τίποτα να λέει ψέματα στους