Το μοναστήρι της Πάρμας

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΜΑΣ | 27 μήνες. Ωστόσο πέρασε κι αυτό το διάστημα και η καλοτυχία της Γαλ­ λίας φαινόταν να γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Αφήνουμε πίσω μας μια δεκαετία προόδου και ευημερίας, από το 1800 ως το 1810. Τα πρώτα χρόνια αυτής της δεκαετίας ο Φαμπρίτσιο τα πέρασε στον πύργο της Γκριάντας, παίζοντας κι ανταλλάσσοντας γρονθοκοπήματα με τα χωριατόπαιδα, χωρίς να μάθει τίποτα, ούτε καν ανάγνωση. Ύστερα τον έστειλαν εσωτερικό στο ιησουίτικο σχολείο στο Μιλάνο. Ο πατέρας του ο μαρκήσιος απαίτησε να διδαχτεί ο γιος του τα λατινικά όχι από τα έργα των αρχαίων συγγραφέων, που αναφέ­ ρονται συνεχώς στη δημοκρατία, αλλά από έναν υπέροχο τόμο διαν­ θισμένο με περισσότερα από εκατό χαρακτικά, αριστουργήματα των καλλιτεχνών του 17ου αιώνα. Επρόκειτο για τη γενεαλογία των Βαλ­ σέρα, μαρκησίων Ντελ Ντόγκο, που εκδόθηκε το 1650 από τον Φα­ μπρίτσιο ντελ Ντόγκο, αρχιεπίσκοπο της Πάρμας. Καθώς το παρελθόν των Βαλσέρα ήταν κυρίως στρατιωτικό, απεικονίζονταν ως επί το πλεί­ στον μάχες, και έβλεπες πάντοτε κάποιον ήρωα με το όνομα αυτό να καταφέρει έξοχα χτυπήματα με το ξίφος του. Το εν λόγω βιβλίο ξετρέ­ λαινε τον νεαρό Φαμπρίτσιο. Η μητέρα του, που του είχε αδυναμία, έπαιρνε από καιρού εις καιρόν άδεια να πάει να τον δει στο Μιλάνο. Κι επειδή ο σύζυγός της δεν κάλυπτε ποτέ τα έξοδα για αυτές τις μετα­ κινήσεις, αναλάμβανε να τη δανείσει η αξιολάτρευτη κόμησσα Πιε­ τρανέρα. Μετά την ανάκαμψη των Γάλλων, η κόμησσα είχε εξελιχθεί σε μια από τις πιο σημαντικές κυρίες στην Αυλή του πρίγκιπα Ευγένιου, αντιβασιλέα της Ιταλίας. Όταν ο Φαμπρίτσιο έλαβε την πρώτη κοινωνία του, η θεία του ζή­ τησε από τον μαρκήσιο, ο οποίος παρέμενε αυτοεξόριστος, την άδεια να τον παίρνει κατά διαστήματα από το κολέγιο. Της φάνηκε ιδιόρ­ ρυθμος, ξεχωριστός, πνευματώδης, ένα σοβαρότατο αλλά και πανέ­ μορφο αγόρι που μπορούσε να σταθεί στο σαλόνι μιας κοσμικής γυ­ ναίκας. Κατά τα άλλα όμως εντελώς ανερμάτιστος, ένα παιδί που δεν ήξερε καλά καλά να γράφει. Η κόμησσα, που ενθουσιαζόταν με όλα τα πράγματα, υποσχέθηκε στον επικεφαλής του ιδρύματος να γίνει η προστάτιδα του ανιψιού της, αν αυτός σημείωνε εξαιρετική πρόοδο και λάμβανε στο τέλος της χρονιάς πολλά βραβεία. Για να του δώσει τα απαραίτητα εφόδια, τον έπαιρνε κάθε σαββατόβραδο και συχνά δεν