Το μοναστήρι της Πάρμας

24 | ΣΤΑΝΤΑΛ πάλι ήταν εξαιρετικός αριστοκράτης, πολύ καλοφτιαγμένος, αλλά χρεο­ κοπημένος από πάππου προς πάππου, και σαν να μην έφτανε αυτό, θιασώτης των νέων ιδεών. Ο Πιετρανέρα υπηρέτησε ως ανθυπολοχα­ γός στην ιταλική λεγεώνα, κι αυτό μεγέθυνε ακόμα πιο πολύ την από­ γνωση του μαρκησίου. Ύστερα από αυτά τα δύο χρόνια αλλοφροσύνης και ευημερίας, το Διευθυντήριο του Παρισιού, με τον αέρα αδιαμφισβήτητου μονάρχη, επέδειξε θανάσιμο μίσος για καθετί που υπερέβαινε τη χρυσή μετριό­ τητα. Οι αστοιχείωτοι στρατηγοί στους οποίους εμπιστεύτηκε τη στρα­ τιά της Ιταλίας έχασαν σειρά από μάχες στις ίδιες εκείνες πεδιάδες της Βερόνας που πριν από δύο χρόνια υπήρξαν μάρτυρες του θαύματος της Αρκόλας και του Λονάτο. Οι Αυστριακοί πλησίασαν στο Μιλάνο. Ο υπολοχαγός Ρομπέρ, τώρα με τον βαθμό του ταγματάρχη, τραυματί­ στηκε στη μάχη του Κασάνο και φιλοξενήθηκε τελευταία φορά στη φίλη του τη μαρκησία Ντελ Ντόγκο. Ο αποχαιρετισμός ήταν θλιβερός. Ο Ρομπέρ αναχώρησε με τον κόμη Πιετρανέρα, που συνόδευε τους Γάλλους στην υποχώρησή τους προς το Νόβι. Η νεαρά κόμησσα, στην οποία ο αδελφός της δεν κατέβαλε τη νόμιμη μοίρα από την κληρο­ νομιά, ακολούθησε τον στρατό πάνω σ’ ένα κάρο. Έτσι άρχισε εκείνη η εποχή της αντίδρασης και της επιστροφής στις παλιές αντιλήψεις που οι Μιλανέζοι αποκαλούν i tredici mesi (δεκατρείς μήνες), επειδή για καλή τους τύχη η επιστροφή στην ανοησία δεν διήρ­ κεσε περισσότερο από δεκατρείς μήνες, έως τη μάχη του Μαρέγκο. Ό,τι πιο παρωχημένο, θρησκόληπτο και βλοσυρό επανέκαμψε και ανέλαβε εκ νέου την καθοδήγηση της κοινωνίας: σύντομα οι ζηλωτές των παλιών καλών ιδεών διατράνωναν στα χωριά ότι ο Ναπολέων είχε απαγχονιστεί από τους Μαμελούκους στην Αίγυπτο, όπως ακριβώς του άξιζε και του ταίριαζε. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ξεμύτισαν με εκδικητική δίψα από τα φέουδά τους στα οποία είχαν προηγουμένως καταφύγει ξεχώριζε ο μαρκήσιος Ντελ Ντόγκο για τη ζέση του. Ο υπερβάλλων ζήλος του τον έθεσε, όπως ήταν φυσικό, επικεφαλής της παράταξής του. Οι εν λόγω κύριοι, εντιμότατοι όταν δεν ενέδιδαν στον φόβο, μόνο που πάντοτε έτρεμε το φυλλοκάρδι τους, κατάφεραν να τουμπάρουν τον αυστριακό στρατηγό. Φύση αγαθή αυτός, πείστηκε στο τέλος ότι η