Το μοναστήρι της Πάρμας

22 | ΣΤΑΝΤΑΛ όπου κάθε άλλο παρά γενναία είχε καταφύγει εγκαταλείποντας στην τύχη τους τόσο την πανέμορφη γυναίκα του, όσο και την αδελφή του. Το μίσος του μαρκησίου για μας ήταν ανάλογο με τον φόβο του, του­ τέστιν ανυπολόγιστο. Ήταν αστείο να βλέπεις το παχουλό, χλωμό και νομοταγές πρόσωπό του όταν με κολάκευε. Την επομένη της επιστρο­ φής του στο Μιλάνο, έλαβα τρία μέτρα ύφασμα και διακόσια φράγκα που μου αναλογούσαν από την εισφορά των έξι εκατομμυρίων. Σου­ λουπώθηκα κι έγινα ο συνοδός των δύο κυριών, καθώς άρχισαν ξανά οι χοροί». Η περίπτωση του υπολοχαγού Ρομπέρ δεν διέφερε από των υπό­ λοιπων Γάλλων και ο κόσμος, αντί να περιγελάσει τη μιζέρια των αν­ δρείων στρατιωτών, τους οίκτιρε και τους αγάπησε. Η εποχή αυτή της απρόβλεπτης ευημερίας και της μέθης δεν κρά­ τησε παρά δυο χρονάκια. Η γενική αλλοφροσύνη είχε φτάσει σε τέτοια όρια, ώστε αδυνατώ να την αποτυπώσω με έναν και μόνο ιστορικό και βαθυστόχαστο συλλογισμό: αυτός ο λαός έπληττε έναν αιώνα τώρα. Το φιλήδονο ταμπεραμέντο των χωρών του νότου κυριαρχούσε άλλοτε στην Αυλή των Βισκόντι και των Σφόρτσα, των περιώνυμων δουκών του Μιλάνου. Αλλά από το έτος 1535, οπότε οι Ισπανοί κατέ­ λαβαν την περιοχή ως σιωπηλοί, καχύποπτοι, επηρμένοι κατακτητές που τρέμουν συνεχώς στην ιδέα κάποιας ανταρσίας, η χαρά είχε πε­ τάξει μακριά. Ο λαός είχε ξεσηκώσει τα ήθη του κατακτητή και ενδια­ φερόταν περισσότερο να απαντήσει σε ασήμαντες προσβολές με μια μαχαιριά παρά να χαρεί το σήμερα. Η τρελή χαρά, το κέφι, το κυνήγι της απόλαυσης, που έκαναν να ξεχαστούν όλα τα θλιβερά ή απλώς λογικά αισθήματα, έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ώστε από τις 15 Μαΐου του 1796, οπότε οι Γάλλοι μπή­ καν στο Μιλάνο, μέχρι τον Απρίλιο του 1799, που αποχώρησαν μετά τη μάχη του Κασάνο, μπορεί κανείς να απαριθμήσει γηραλέους εκα­ τομμυριούχους εμπόρους, συμβολαιογράφους και τοκογλύφους που, στο διάστημα αυτό, είχαν λησμονήσει τον βλοσυρό και κερδοσκόπο χαρακτήρα τους. Μόνο μερικές οικογένειες της υψηλής κοινωνίας είχαν αποτραβη­ χτεί στις εξοχικές τους επαύλεις, περιφρονώντας τη γενική ευθυμία και ευδιαθεσία. Αληθεύει επίσης πως οι ευγενείς και εύπορες οικογένειες