Το μήνυμα

1 Ο Χούλνταρ άφησε τη στοίβα με τις φωτοτυπίες πάνω στο γραφείο του. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε άλλο εκεί, εκτός από μια μικρή συλλογή από μισοάδεια φλιτζάνια καφέ. Εκείνο το διάστημα αναλάμβανε τις αποστολές που δεν ήθελε κανένας άλ­ λος στο Τμήμα Εγκληματολογικών Ερευνών, όπως αυτή την ιστο­ ρία με το σχολείο. Προφανώς θα κατέληγε το ανέκδοτο του τμή­ ματος, όπως και ο ίδιος – ο διευθυντής του τμήματος που έπεσε σε δυσμένεια. Τον τελευταίο καιρό καθόταν εξόριστος στο πίσω μέρος της μεγάλης αίθουσας, απ’ όπου με δυσκολία μπορούσε να διακρίνει το παλιό του γραφείο. Φρόντιζε να μην κοιτάζει ποτέ προς εκείνη την κατεύθυνση. Όσο τον αφορούσε, δεν του καιγόταν καρφάκι που είχε κουτρου­ βαλήσει στην ιεραρχική κλίμακα· αυτό που τον πείραζε στ’ αλή­ θεια ήταν ο τρόπος που του φέρονταν οι πρώην υφιστάμενοί του, λες και η πτώση του ήταν κάποια μεταδοτική αρρώστια. Είχε πιστέψει ότι οι σχέσεις του με τους συναδέλφους του θα επέστρε­ φαν στο σημείο που βρίσκονταν πριν από τη βραχύβια προαγωγή του, αλλά οι προβλέψεις του ήταν εντελώς άστοχες. Οι σιωπές τους όταν πλησίαζε και οι ψίθυροί τους καθώς απομακρυνόταν ήταν τόσο ανυπόφορα, που υπήρχαν φορές που ευχόταν στ’ αλή­ θεια να ήταν ξανά επικεφαλής του τμήματος. Όμως αυτό το συναίσθημα δεν κρατούσε πολύ. Σχεδόν αμέσως θυμόταν πόσο είχε μισήσει τη συγκεκριμένη θέση. Οι ατέλειωτες