Το μήνυμα

T O Μ Η Ν Υ Μ Α 17 οποίο ήξερε πως θα είχε άσχημο τέλος. Όπως τότε που οι γονείς της είχαν κάνει ένα πάρτι και εκείνη είχε προσπαθήσει να κου­ βαλήσει πάρα πολλά πιάτα όλα μαζί, όταν έστρωναν το τραπέζι. Τη στιγμή που σήκωσε τη στοίβα, ήξερε ότι ήταν πολύ βαριά για τα χέρια της, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ αργά. Και όλα τα πιάτα είχαν σπάσει. Έτσι ακριβώς ένιωθε τώρα. Το κορίτσι σταμάτησε με το χέρι της πάνω στο πόμολο. «Έλα. Θυμήσου, πρέπει να κάνεις γρήγορα». Ακούστηκε σχεδόν σαν ψίθυρος, λες και υπήρχε ένα τέρας που ενέδρευε εκεί μέσα και δεν έπρεπε να μάθει ότι βρίσκονταν εκεί. Η Βάκα έγνεψε βιαστικά και έκανε το τελικό βήμα προς την πόρτα. Την επόμενη στιγμή βρισκόταν στο εσωτερικό του σπιτιού. Από το φως του ήλιου, στο σκοτάδι. Την υποδέχτηκε μια έντονη οσμή τσιγαρίλας και μια στυφή μυρωδιά που την έκανε να σου­ φρώσει τη μύτη της. Το κορίτσι έκλεισε την πόρτα πίσω τους και το σκοτάδι έγινε ακόμα πιο πυκνό. Ίσως αυτό ήταν για καλό. Θα έκρυβε την ακαταστασία μέσα στο σπίτι, και το κορίτσι δεν θα μπορούσε να δει την έκφραση αηδίας της Βάκα. «Το τηλέφωνο είναι επάνω. Έλα» ψιθύρισε το κορίτσι, με φωνή που μόλις ακουγόταν. Καθώς τα μάτια της Βάκα προσαρμόστηκαν στο σκοτάδι, πρό­ σεξε ότι το κορίτσι συνέχισε να κοιτάζει δεξιά αριστερά. Έγνεψε με ανυπομονησία βλέποντας τη Βάκα να μην αντιδράει αμέσως. Είχε βγάλει το πανωφόρι της αλλά μόνο το ένα από τα γάντια της. Η Βάκα τράβηξε το βλέμμα της από το κορίτσι και ένιωσε ένα κάψιμο στα μάτια, λες και ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε δάκρυα. Τι γύρευε εδώ; Άφησε ένα μικρό βογκητό αλλά δεν ακούστηκε σχεδόν κανένας ήχος, παρόλο που το σπίτι ήταν σιωπηλό. Αυτό δεν ήταν καθόλου καλό. Χειρότερο από τα πιάτα. Αιχμάλωτη του πανικού, δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Η μόνη σκέψη στο μυαλό της ήταν πως δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού.