Το μήνυμα

Y R S A S I G U R D A R D O T T I R 16 Ωστόσο, αντί να ζεσταίνεται, η Βάκα ένιωθε να κρυώνει όλο και πιο πολύ με κάθε βήμα. Αναζήτησε μάταια μια δικαιολογία να γυρίσει πίσω χωρίς να πληγώσει το άλλο κορίτσι. Η νέα της φίλη ήταν κι αυτή σιωπηλή, προφανώς εξίσου αμήχανη που κάθε βήμα τις έφερνε πιο κοντά στον προορισμό τους. Δεν αντάλλαξαν λέξη μέχρι που βρέθηκαν να στέκονται στο ραγισμένο πεζοδρόμιο έξω από ένα από τα σπίτια. Η Βάκα κοίταξε την πρόσοψη, προσέχοντας να μη μετα­ κινήσει το κεφάλι της ώστε το κορίτσι να μην πάρει είδηση τι έκανε. Έμοιαζε το πιο ετοιμόρροπο σπίτι σε ολόκληρο τον δρόμο. Είχε δύο ορόφους και ήταν ντυμένο με σκουριασμένο αυλα­ κωτό σίδερο που είχε χρόνια να βαφτεί. Ο μπροστινός κήπος ήταν το ίδιο χάλια με εκείνους που η Βάκα είχε δει το πρωί πίσω από τον φράχτη. Ένα τρίκυκλο ήταν πεσμένο στο πλάι ανάμεσα στις πικραλίδες, τη στελλάρια και τους αγκαθωτούς θάμνους, σκου­ ριασμένο όσο και το ίδιο το σπίτι. Σχεδόν όλα τα παράθυρα ήταν σπασμένα και κανείς δεν είχε αποπειραθεί να κρεμάσει καλύτε­ ρες κουρτίνες στην πλευρά που έβλεπε στον δρόμο. Σαν να μην έφτανε αυτό, η εξώπορτα κρεμόταν από τους μεντεσέδες. Αυτό το μέρος ήταν κακό. Η Βάκα σκάλιζε το μυαλό της για να σκεφτεί έναν λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να γυρίσουν πίσω, αλλά ήταν πολύ αργά. Το κορίτσι την κοίταξε λυπημένη και είπε: «Έλα. Αυτό είναι το σπίτι μου. Μην κάνεις καθόλου θόρυβο και φρόντισε να είσαι γρήγορη. Έπειτα μπορούμε να πάμε σπίτι σου για να παίξουμε. Έτσι δεν είναι;». Τα άχρωμα μάτια της έλαμψαν από την προσμονή και η Βάκα δεν είχε άλλη επιλογή από το να γνέψει. Ακολούθησε το κορίτσι, νιώθοντας λες και το σακίδιό της ήταν γεμάτο πέτρες, με την καρδιά βαριά στο στήθος της. Κάθε βήμα ήταν μια δοκιμασία. Ένιωσε όπως κάθε φορά που έκανε κάτι το