Το μήνυμα

T O Μ Η Ν Υ Μ Α 15 βλέμμα της. Κοιτάζοντας τα γάντια της, έπαιξε με το ακρωτηρια­ σμένο χέρι της. «Δεν θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε εδώ; Ο μπαμπάς σου μπορεί να έρθει από στιγμή σε στιγμή». «Ναι, ίσως». Η Βάκα άλλαξε ξανά θέση στο σχολικό της σα­ κίδιο. Της φαινόταν όλο και πιο βαρύ στους ώμους της, λες και βάραινε με κάθε λεπτό αναμονής. «Αν με αφήσεις να χρησιμοποιή­ σω το τηλέφωνό σου, μπορείς να έρθεις αργότερα στο σπίτι μου για να παίξουμε». Η Βάκα υπέθεσε ότι το κορίτσι έψαχνε δικαιολογία για να βγει έξω αν έμενε σε κάποιο από αυτά τα απαίσια σπίτι. Ίσως γι’ αυτό είχε αντιδράσει τόσο άσχημα στην παράκληση της Βάκα. Ίσως δεν ήθελε να δει κανείς το δωμάτιό της. Το κορίτσι έμοιαζε να δυσκολεύεται να αποφασίσει πώς να απαντήσει. «Οκέι. Αλλά θα πρέπει να κάνεις πολύ γρήγορα. Και μόνο αν μετά πάμε σπίτι σου να παίξουμε. Δεν πρέπει να κάνεις καθόλου φασαρία όμως. Ο μπαμπάς μάλλον θα κοιμάται». Η Βάκα έγνεψε, ιδιαίτερα ικανοποιημένη από αυτή την κατά­ ληξη αλλά και από το γεγονός ότι είχε πιάσει φιλίες με κάποιο παιδί από την τάξη της. Βέβαια, θα προτιμούσε να έχει γνωρίσει ένα από τα άλλα κορίτσια, ειδικά αυτά που είχαν πλάκα και ήταν δημοφιλή, αλλά εκείνα την είχαν αντιμετωπίσει με ψυχρότητα, προφανώς μην έχοντας ανάγκη από άλλες φίλες. Ίσως αυτό το κορίτσι να ήταν τελικά πολύ εντάξει, παρόλο που της έλειπαν τα δάχτυλα. Τουλάχιστον δεν ήταν κακιά. Όμως, όταν ξεκίνησαν, η Βάκα άρχισε να έχει δεύτερες σκέ­ ψεις. Φέρνοντας στο μυαλό της τα άθλια σπίτια, ένιωσε ξαφνικά δισταγμό να μπει σε κάποιο απ’ αυτά. Θα ήταν καλύτερα να περίμενε στα παγωμένα σκαλοπάτια. Αλλά ήταν πολύ αργά. Εί­ χαν φύγει από τον χώρο του σχολείου και πλησίαζαν τα σπίτια, περπατώντας τώρα στη λιακάδα.