Το μεταξένιο

Πρόσεχε τη βροχή τα δάκρυα τα γαϊδουράγκαθα τις αράχνες τις πρώτες πάχνες τον ήλιο τη φωτιά την πυροστιά τις πινέζες τις καρφίτσες τα καρφιά τα τριαντάφυλλα τα φιλιά την πολλή δροσιά την παγωμένη ξαστεριά. Μα πιο πολύ απ’ όλα, μα πάνω από όλα, μεταξένιο μου κι απαλένιο μου, μεταξάκι μου κι απαλάκι μου, παιδάκι μου και ακριβό μου, μεταξομονάκριβό μου, πρόσεχε τους ανθρώπους.