Το μέλλον αρχίζει εδώ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΡΧΙΖΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ 38 «Αμερικανικά διαστημικά σκατά πάνω από το επιδιορθωμένο αμάξι όταν η Ρόζμαρι θα το έκανε. Ο Τιμ ήταν η αρχή; Οι δικές μας δημιουργίες για τα δικά τους αφηγήματα είχαν έρθει με τη μέρα και προερχόμασταν από τις ζωές στα “μαθηματικά”; Τώρα ήταν ένα περισσότερο αξιοσημείωτο εργαλείο που είχε θεωρηθεί προερχόμενο από τα αποτελέσματα σχετικά με πόση από την ανάγκη να επιστρέψει στη δική του βαρύτητα, είχε επίγνωση σε άτομα, αλλά πάνω από τις ποιες της στο The JAMs ή αντι- ληπτά εν μέσω σκοτωμών και καινούριων πλανητών». Είναι παλαβό, προφανώς, αλλά έχει έναν «χιγκιστικό» ρυθμό… Όντως είχε αρχίσει να ακούγεται σαν εμένα. Δεν απείχε και πολύ, για να είμαι ειλικρινής, από κάποια προσχέδιά μου. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν φαινόταν να είναι γραμμένο για κάποιον σκοπό. Το μηχάνημα έμπαινε σε πολύ κόπο για να μιμηθεί ό,τι ήταν «εκπαιδευμένο» να αντιγράφει, αλλά το έκανε χωρίς μια γενικότερη αίσθηση νοήματος ή σκοπού. Ήταν το λογοτεχνικό αντίστοιχο ενός διαγωνιζόμενου στο «X-Factor». Αν συνέχιζε, όμως, να βελτιώνεται, μήπως θα μπορούσε να απο- κτήσει αυτές τις ικανότητες; Αν μάθαινε να βγάζει νόημα, τότε δεν θα μπορούσε να με αντικαταστήσει; Τα ιμέιλ σταμάτησαν για μερικές μέρες. Όταν ξανάρχισαν, τα νέα δεν ήταν καλά. Θα χαρείς να μάθεις (προς μεγάλη μου λύπη) ότι δεν έχω καταφέρει ακόμη να σε αναπαραγάγω σε μορφή νευρωνικού δικτύου. Το μηχάνημά μου έχει «τρέξει» διάφορες παραμέτρους τις τελευταίες μέρες, αλλά ακό- μη δεν έχει καταφέρει να «πιάσει» το ύφος σου. Μία από τις προσομοιώσεις σε κάνει να ακούγεσαι σαν ένα είδος ξεμωραμένου μεσαιωνικού μάγου· κάτι είναι κι αυτό, νομίζω. «Ο Ντάνε ή ο Γουέναμερ, ο ρεαλισμός, έμελλε αργότερα να αποδεχτεί τον πληθυσμό των ιδρυντών όταν αυτοί που εξαμνούσαν από το χέρι του της μέρας που προκάλεσε κάτι μεγκάλο όπως οι πουλίτες ανάμεσα του να γίνει παράδειγμα, εκείνη μπορούσε να ταξιδεύει σε χρόνια από έναν από τους Αξέαντ και Ρόλντλι. Μπορούσε να οδήγησε πώς σκίζεται το καπέλο;»