Το μέλι το θαλασσινό

16 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Η μαμά της, που αγαπούσε την κουνιάδα της με ίσες δόσεις οίκτου και θαυμασμού, μιλούσε για την ομοιότητα με επιφυλακτικό καμάρι. Και οι δυο ήταν όμορφες και έξυπνες, μακάρι η κόρη της να γινόταν σαν την Ελευθερία. Αφού είχαμε εξασφαλίσει πως είχα- με αποφύγει την αναπηρία. Μόνο αυτή και ο αδερφός της, που έπαιρνε επίσης μεγάλη με- ρίδα αγάπης από την Τετερία –αλλά όχι και του λέοντος, διευκρί- νιζε η μικρή–, μόνο αυτοί οι δυο αγαπούσαν την Ελευθερία χωρίς να τους βαραίνει κανένα μυστικό, εκτός ίσως από κάποια καλά κρυμμένη αταξία, και χωρίς να φοβούνται οτιδήποτε. Τα δυο παιδιά αγαπούσαν την Τετερία γιατί τους τραγουδούσε με τη σχεδόν παιδική φωνή της τραγούδια για σύννεφα και αστέρια, για τον πρίγκιπα Κεμάλ στης Ανατολής τα μέρη, για αγάπες που είχαν γίνει δίκοπα μαχαίρια. Τραγούδια φουλ στον πόνο και στον έρωτα, που καμία σχέση δεν είχαν με τα χαζοτράγουδα που λέγανε στα μικρά παιδιά για κοκοράκια και σκυλάκια στα παζάρια και άλλες αηδίες. Έτσι, το κοριτσάκι από μικρό είχε καταλάβει ότι ο έρωτας είναι μεν όμορφος, αλλά πονάει πολύ και τον φανταζόταν σαν την κόκ- κινη ένεση που της έκαναν τότε που αρρώστησε από βρογχοπνευ- μονία. Η ένεση στην αρχή την είχε θαμπώσει, κατακόκκινη και λαμπερή, να χαίρεσαι να τη βλέπεις, ένα στολίδι, αλλά όταν της την έβαλαν… τι πόνος, Παναγίτσα μου, ήταν εκείνος! Επίσης, εκτός από τα ωραία τραγούδια, η Τετερία δεν τους μά- λωνε ποτέ. Και το καλύτερο; Τους κερνούσε ζαχαρωμένες λεμονά- δες σε μεγάλα ποτήρια, που μέσα έσταζε μια δυο σταγόνες κόκκινο βερμούτ. Κα-τα-πλη-κτι-κές! Ξαναξύπνησε. Αυτή τη φορά οριστικά, έτσι πίστεψε. Μια ευωδιά λεμο- νιού ήταν διάχυτη στο δωμάτιο. Σίγουρα κάποιος ετοίμαζε τσάι με λεμό-