Το μέλι το θαλασσινό

15 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο Από τότε δεν ξανασυνάντησα παρόμοιο σκύλο. Θα ήταν πράγματι σπάνιο φαινόμενο, αλλά εκείνα τα χρόνια ένας αλλήθωρος σκύλος ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Άσε που, μεγαλώνοντας, κάθε φορά που συναντούσα άνθρωπο με στραβισμό (ο όρος προστέθηκε αργότερα στο λεξιλόγιό μου), πρώτα ερχόταν στον νου μου «Έκτωρ» και μετά «Σ’ αγαπώ». Στο σπίτι δεν ήθελε να γυρίσει. Ήταν πληγωμένη. Όλοι μα όλοι της φέρονταν σκληρά. Δεν την αγαπούσε κανείς. Κανείς απολύτως! Εκτός από την Ελευθερία, βέβαια, τη θεία της. Μόνο εκείνη. Και πιο πολύ δεν γινόταν. ΗΤετερία της, που το κανονικό της όνομα δεν μπορεί κανείς να το πει όταν είναι δύο χρονών (α, ναι, μίλησε πολύ νωρίς και από τότε δεν το έκλεισε), ήταν κουτσή. Όπως μάλιστα άκουσε κάποτε, κρυφάκουσε για την ακρίβεια, έτσι γεννήθηκε, λες και χτύπησε μέ- σα στην κοιλιά της μάνας της και πώς να βάλουν το πόδι της στον γύψο; Θεία και ανιψιά έμοιαζαν πολύ. Αυτό το παρατηρούσε και το σχολίαζε ο καθένας με τον τρόπο του: Ο παππούς με συγκρατημένο φόβο. Για κάποιο λόγο θεωρούσε την Ελευθερία «θεία δίκη» για μια μεγάλη αμαρτία του και λυπόταν που η τιμωρία χτύπησε την κόρη του και όχι τον ίδιο. Ηγιαγιά, που κι αυτή θεωρούσε την Ελευθερία «θεία δίκη» για ένα δικό της μυστικό που μαύριζε τη ζωή της, η γιαγιά παρατηρούσε την ομοιότητα με δοξολογίες προς τον Ύψιστο. Ευτυχώς η εγγονή δεν ήταν κουσουρλού σαν την κόρη της και δεν θα τραβούσαν τα ίδια. Ο μπαμπάς της –που θεωρούσε την αδερφή του λίγο λοξή, κι ας μην το είχε πει ποτέ– σχολίαζε την ομοιότητα με κάποιο φόβο, ανησυχούσε μήπως και η κόρη του προέκυπτε παράξενη όπως η αδελφή του.