Το μέλι το θαλασσινό

55 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο Κάθε χρόνο πριν από τη γιορτή, περίπου στις 20 Οκτωβρίου ας πούμε, γίνεται ένας καβγάς για το αν θα πάμε στο χωριό ή στη γιαγιά Δήμητρα. Μια χρονιά νικάει η μαμά και μια χρονιά νικάει ο μπαμπάκης. Ισοπαλία. Τα Χριστούγεννα όμως και το Πάσχα πάμε πάντα στο χωριό, το σπίτι έχει και πάλι την τιμητική του. Φίλοι του παππού και του μπαμπά πάνε και έρχονται και οι μεθυστικές μυρωδιές από τις ετοι- μασίες στην κουζίνα και στον φούρνο έξω μας σπάνε τη μύτη. Η γιαγιά Μαρία είναι πολύ καλή μαγείρισσα και μερακλού. Μερακλής, να σας εξηγήσω, είναι ο άνθρωπος που του αρέσουν τα ωραία. Όλα τα ωραία: τα ωραία φαγητά, τα ωραία τραγούδια, τα ωραία ρούχα, τα ωραία λουλούδια και οι ωραίες γυναίκες. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, είναι για τους άντρες. Γιατί δεν άκουσα ποτέ να θαυμάζουν κάποια γυναίκα για μερακλού επειδή της αρέσουν οι ωραίοι άντρες. Η γιαγιάΜαρία, αυστηρή και προγραμματισμένη όπως είναι σε όλα, μπορεί μεν να μαγειρεύει πολύ καλά, όμως η μαμά λέει ότι στερείται φαντασίας και ποικιλίας. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι στα γιορταστικά μας γεύματα τα φαγητά είναι πάντα τα ίδια. Σημειώστε, παρακαλώ: Τα Χριστούγεννα κότα γεμιστή, κοτό- σουπα και γουρουνόπουλο στον φούρνο. Όλα αηδία! Την Πρωτοχρονιά γαλοπούλα γεμιστή και λαγός στιφάδο. Επί- σης αηδία, μην πω και χειρότερη. Τα Θεοφάνια ψαρόσουπα και ψάρι στον φούρνο. Εγώ σε όλα αυτά τα τραπεζώματα τρώω μόνο τις πατάτες που είναι στο ταψί μαζί με την κότα ή τη γαλοπούλα και τα υπόλοιπα τα δίνω με τρόπο στον Μάριο ή στον Έκτορα. Αυτός είναι ο σκύλος του παππού και, σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα και την Πρωτο- χρονιά, που ξαπλώνει κάτω από την καρέκλα μου και τρώει συνέχεια από μένα, τα Θεοφάνια δεν μπαίνει καν στο σπίτι. Γιατί είναι ένας