Το μέλι το θαλασσινό

52 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ ζω «της γιαγιάς», γιατί εκεί μαζί με το χαζο-Λενιώ μαγειρεύει και κάνει τα γλυκά της, για τα οποία παίρνει πάντα συγχαρητήρια. Στο βασίλειό της η γιαγιά σπάνια αφήνει τη μαμά να ανακατευτεί και αυτό –πράγμα παράξενο γιατί η μαμά λέει συνήθως πως δεν τρε- λαίνεται κιόλας με τη μαγειρική– όταν είμαστε στο χωριό την πει- ράζει. Ακατανόητοι αυτοί οι μεγάλοι! Η κουζίνα έχει μια τεράστια σόμπα με ξύλα, τη μασίνα, στην οποία μαγειρεύουν, αν και υπάρχει ηλεκτρική κουζίνα. Η γιαγιά κυρίως εκεί ψήνει τα φαγητά της, ο δε μπαμπάκης επιμένει πως πατάτες φούρνου σαν της μάνας του πουθενά στον κόσμο! Για τα μούτρα της μαμάς εκείνη τη στιγμή δεν χρειάζεται να σας πω… Δίπλα από την κουζίνα υπάρχει μια μικρή καμαρούλα. Εκεί κοι- μάται το χαζο-Λενιώ. Δεν έχει παράθυρο, δεν αερίζεται, γι’ αυτό και εκείνη μυρίζει πάντα σαν το πιάτο της ημέρας. Στον πάνω όροφο υπάρχουν τέσσερα μεγάλα δωμάτια. Της για- γιάς και του παππού, με τα ωραία γαλάζια έπιπλα – «πατίνα» τα λένε, καμία σχέση με το πατινάζ. Η γιαγιά πέταξε στα σκουπίδια την παλιά της κρεβατοκάμαρα και πήρε αυτά, που είναι πολύ της μόδας. Η μαμά θύμωσε, είπε πως τέτοια «κομμάτια» –έτσι τα ονόμασε– δεν πετιούνται και πως θα έπρεπε τουλάχιστον να μας ενημέρωναν για να τα παίρναμε εμείς. Από τη μαμά φαίνεται ότι κληρονόμησα την αγάπη μου για οτιδήποτε παλιό. Βέβαια, εγώ, κατά τη συνήθειά μου, το έφτασα στα άκρα και δεν μου αρέσει τίποτα καινούργιο. Άλλο θέμα αυτό. Το δωμάτιο της Ελευθερίας έχει ένα ωραίο σιδερένιο κρεβάτι με κουνουπιέρα και βρίσκεται δίπλα από το δικό μας. Όταν κοιμάμαι μαζί της –πολύ συχνά, όπως ίσως φαντάζεστε–, νομίζω ότι είμαι η