Το μέλι το θαλασσινό

51 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο μένιο κηροπήγιο με τα είκοσι κεριά. Και αυτό οικογενειακό κειμήλιο. Στο καθιστικό τα έπιπλα είναι μοντέρνα. Τα λένε «δανέζικα», αλλά δεν τα αγόρασαν από τη Δανία. Είναι ντυμένα με πορτοκαλιά υφά- σματα και έχουν λεπτά ξύλινα ποδαράκια. Μοιάζουν με κάτι τρο- φαντές κυριούλες που ’χουν λεπτά πόδια. Εκεί στο καθιστικό, όπως είναι φυσικό, καθόμαστε και βλέπουμε τηλεόραση ή δεχόμαστε τους απλούς επισκέπτες, όχι τους επίσημους. Βέβαια εγώ επίσημους δεν έχω δει ποτέ, αλλά η γιαγιά Μαρία είναι σίγουρη πως υπάρχουν. Πάντως γενικά, όταν είμαστε εμείς στο χωριό, τον χειμώνα τρώμε στην τραπεζαρία και όχι στην κου- ζίνα, γιατί ο παππούς αναρωτιέται για πότε τα έχουν τα έπιπλα και για ποιους, ενώ η γιαγιά στραβομουτσουνιάζει ελαφρώς και μας προσέχει μην κάνουμε καμιά ζημιά. Και η μαμά μου γκρινιάζει στον μπαμπά πως γενικά –από εκείνη ξεσήκωσα αυτή τη λέξη–, γενικά οι γονείς του δεν το χαίρονται το σπίτι τους και πότε περιμένουν να το κάνουν. Ο μπαμπάκης σηκώνει τους ώμους του και παίρνει το ύφος «δεν μας παρατάς τώρα», που μόνο εγώ ξέρω να το αποκρυ- πτογραφώ. Και μην αναρωτιέστε πώς και ξέρω αυτή τη λέξη, ο Γιώργος Θαλάσσης στον «Μικρό Ήρωα» όλο να αποκρυπτογραφήσει έναν κώδικα, μια διαταγή ή κάτι άλλο των Γερμανών προσπαθεί. Ας λέει λοιπόν η μαμά πως αυτά είναι παραφιλολογίες. Αν θέλεις να μάθεις, λέω εγώ, από παντού μαθαίνεις. Μάλιστα. Για το σπίτι στο χωριό. Συνέχεια. Στο ισόγειο βρίσκεται επίσης ένα μικρό δωμάτιο που βλέπει στον πίσω κήπο, όπου μένει η θεία Αρ- γυρή. Αν και δεν είναι πιο γριά από τη γιαγιά –και μην της το πείτε πως την αποκαλώ έτσι–, η θεία το διάλεξε γιατί λέει πως δεν μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σκάλες. Στο ισόγειο είναι και η κουζίνα της γιαγιάς μας. Και την ονομά-