Το μέλι το θαλασσινό

50 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ τα επιτραπέζιά μας, γκρινιάρη και μονόπολη, πίνουν οι μεγάλοι τον καφέ τους και γίνονται όλες οι συζητήσεις – και οι καβγάδες επίσης. Το σπίτι είναι δίπατο, αλλά και διώροφο. Ο παππούς και η γιαγιά το λένε δίπατο, η μαμά και ο μπαμπάς το λένε διώροφο. Είναι ακρι- βώς το ίδιο πράγμα, αλήθεια. Στο κάτω πάτωμα υπάρχουν παλιά έπιπλα που τα έχει φέρει ο προπάππος μας ο καπετάνιος από την Ευρώπη και η μαμά λέει ότι είναι θαυμάσιες και πολύτιμες αντίκες. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη σάλα και η τραπεζαρία με τους κόκκινους βελούδινους καναπέδες και τις πολυθρόνες. Στον έναν καναπέ κά- θεται μόνιμα μια μεγάλη κούκλα, που τη λένε Μαρκησία. Αυτή η Μαρκησία έχει μακριές μαύρες μπούκλες και φοράει χρυσή σκληρή τουαλέτα. Η τουαλέτα είναι φόρεμα και όχι ο καμπινές, που λέμε. Με την κούκλα αυτή δεν προσπάθησα ποτέ να παίξω, γιατί είναι κρύα και καθόλου χαρούμενη. Πάντως είμαι σίγουρη ότι η γιαγιά δεν θα με άφηνε έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν το ήθελα. Στην τραπεζαρία είναι και η σερβάντα, δηλαδή ο μπουφές. Μέ- σα εκεί είναι κρυμμένοι οι θησαυροί του Σολομώντα: μικρά κρυστάλ- λινα πιατάκια, ασημένια κουταλάκια, ποτήρια από σκαλιστό κρύ- σταλλο με ψηλό ποδαράκι και ασημένιοι δίσκοι. Αυτά μάλιστα. Πολύ μου αρέσει να παίζω μαζί τους και το κάνω στα κρυφά, όταν δεν το παίρνει είδηση η γιαγιά. Γιατί, όταν το μυρίζεται, με μαλώνει και μου λέει ότι αυτά είναι κειμήλια και θα μου τα χαρίσει όταν παντρευτώ. Δηλαδή δέκα αιώνες μετά. Άσε που ποτέ δεν είδα τη μαμά μας να παίζει με τα φλιτζάνια στο σπίτι μας, κι ας είναι και παντρεμένη. Το τραπέζι έχει πόδια λιονταριού, όχι αληθινού όμως, και οι καρέκλες είναι ντυμένες με απαλό δέρμα. Τρίζουν λίγο όταν κάθεσαι –όχι βέβαια όταν κάθομαι εγώ, αλλά κάποιος με κανονικό βάρος– και πάνω στο τραπέζι, στη μέση, βρίσκεται πάντα το μεγάλο αση-