Το μέλι το θαλασσινό

48 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Το χωριό μας. Το χωριό μας είναι χτισμένο πάνω σε λόφους κοντά στη θάλασσα. Δεν είναι ούτε παραθαλάσσιο ούτε πεδινό, αλλά ούτε και ορεινό. Είναι χωριό λοφίσιο. Όπως η Ρώμη, ας πού- με. Μεγαλεία, δηλαδή. Το χωριό μας δεν είναι ούτε μεγάλο, αλλά ούτε και μικρό. Έχει άσπρα σπίτια με αυλές, μια ωραία πλατεία με πεύκα και πλατάνια και την εκκλησία του Αϊ-Γιώργη. Ο Αϊ-Γιώργης είναι ο προστάτης του χωριού και κάθε χρόνο μετά το Πάσχα γίνεται μεγάλο πανηγύ- ρι προς τιμήν του. Το σπίτι μας είναι χωμένο μέσα σε ένα τεράστιο –όχι, όχι, τε-ρά- στι-ο– κτήμα με λεμονόδεντρα. Όλο το κτήμα έχει πέτρινη περίφρα- ξη με πράσινα κάγκελα και μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Αυτή είναι η «κάτω πόρτα», όπως τη λέμε όλοι. Πάνω της υπάρχει ένα όμορφο μπρούντζινο χεράκι που είναι εκεί αντί για κουδούνι και, αν το κου- νήσεις πάνω κάτω, χτυπάει και βγάζει ήχο. Το λένε ρόπτρο και είμαι πολύ περήφανη που το ξέρω αυτό – το λέω στις συμμαθήτριές μου και σκάνε από τη ζήλια, πού να βρεις ρόπτρα στις πολυκατοικίες; Το χεράκι-ρόπτρο είναι μάλλον από μικρό παιδί, γιατί τα δάχτυ- λά του είναι μικρά και λεπτά. Όμως έχει και μακριά νύχια, να, σαν της μαμάς, οπότε μας μπερδεύει κάπως. Τελικά είναι παιδικό χε- ράκι ή γυναικείο; Ακόμη δεν το έχω καταλάβει, αν και σήμερα στολίζει σαν πρες παπιέ το γραφείο μου. Όταν ήμαστε μωρά, ο μπαμπάς μάς έπαιρνε αγκαλιά για να φτάσουμε το χεράκι και να το χτυπήσουμε. ΟΜάριος τρελαινόταν γι’ αυτό το παιχνίδι και δεν σταματούσε παρά μόνο αν το χτυπούσε πολλές πολλές φορές. Εγώ όμως δίσταζα και φοβόμουν κάπως. Ένα χέρι μόνο του; Πού είναι το υπόλοιπο παιδί;