Το μέλι το θαλασσινό

47 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο οι άλλοι εκτός από την ίδια, εμένα και τον Μάριο αυτό το πράγμα το θεωρούν πολύ κακό. Μια φορά άκουσα τη γιαγιά να μιλάει για «βάσανο μεγάλο». Της κάνανε βέβαια πολλά προξενιά. Τη θέλανε πολλοί γαμπροί και από το χωριό μας και από άλλα, απ’ ό,τι ακούω να λένε ο μπαμπάς και η μαμά. Βλέπεις, και όμορφη είναι και προί- κα μεγάλη έχει. Όμως η Τετερία ποτέ δεν δέχτηκε. Κλεινόταν στο δωμάτιό της και έκανε μέρες να βγει έξω. Ούτε για να φάει δεν ξε- μυτούσε. Τελικά η οικογένεια υποχωρούσε και η Ελευθερία συνέχι- ζε τη ζωή της όπως ήθελε η ίδια: μόνη και αθόρυβη. Το γυμνάσιο δεν είναι το μόνο μέρος στο οποίο δεν έχει πάει η θεία μου. Γενικά δεν πηγαίνει που-θε-νά. Δεν έχει έρθει ποτέ στην πόλη που ζούμε, παρά τα παρακάλια και τα κλάματά μου, αλλά δεν πάει ούτε στην εκκλησία ούτε στην πλατεία ούτε σ’ άλλα σπίτια συγγενών και φίλων, ούτε καν στη θάλασσα για μπάνιο. Μόνο στο περιβόλι με τα λεμονόδεντρα πάει, γιατί, όπως μου λέει, της κάνουν την καλύτερη παρέα. Μετά από μένα, φυσικά. Και το πιστεύω αυτό για το λεμονοδάσος, γιατί και εμένα, όταν είμαι μόνη μου –πράγμα σπάνιο, καθότι οΜάριος είναι φοβερό τσιμπούρι–, πολύ μου αρέσει να τρέχω ανάμεσα στις λεμονιές και να μυρίζω το άρωμά τους. Ακό- μη και σ’ αυτό της μοιάζω! Αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι –όχι όλοι το ίδιο αγα- πημένοι–, που συναντάω όταν ερχόμαστε κάθε Χριστούγεννα, Πά- σχα και καλοκαίρι. Το καλοκαίρι βέβαια είναι πιο χορταστικό γιατί μένουμε πολύ καιρό, καταφτάνουμε μόλις κλείσουν τα σχολεία στο τέλος του Ιουνίου και μένουμε μέχρι να ξανανοίξουν. Και ανοίγουν πάντα στις αρχές Σεπτεμβρίου. Δυστυχώς. Οι αγαπημένοι αυτοί άνθρωποι –όχι όλοι το ίδιο αγαπημένοι, να μην ξεχνιόμαστε– ζούνε στο πιο ωραίο σπίτι του κόσμου. Στο σπί- τι μας στο χωριό, στο σπίτι με τα λεμονόδεντρα.