Το μέλι το θαλασσινό

44 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ γειτονιά εκεί. Έτσι, όταν τελείωσε το δημοτικό και έπρεπε να πάει στο γυμνάσιο, ζήτησε με κλάματα να μην τη στείλουν. Νομίζω ότι φοβόταν τον κόσμο και ντρεπόταν. Αυτά βέβαια τα έμαθα και τα κατάλαβα αργότερα, αλλά, είπαμε…Σας συμπάθησα και σας τα λέω από τώρα. Η θεία μου έμεινε λοιπόν στο σπίτι και άρχισε να κεντάει και να πλέκει. Ανοησίες δηλαδή. Όμως δεν της άρεσε κανένα από τα δυο και, όταν για πρώτη φορά διάβασε την «Άννα Καρένινα», βρήκε τι ήθελε να κάνει. Άρχισε τότε να διαβάζει με μανία όλα τα βιβλία του σπιτιού, μετά της κινητής δανειστικής βιβλιοθήκης, που ερχόταν μια φορά την εβδομάδα στο χωριό, και τελικά ο μπαμπάκης, που τότε ήταν φοιτητής στην πόλη, ανέλαβε να της στέλνει κάθε μήνα όλα τα καινούργια βιβλία που κυκλοφορούσαν. Οι γονείς της, όπως είμαι σίγουρη ότι περιμένατε να συμβεί, και ειδικά η γιαγιά –αυτό δα μας έλειπε!–, γκρίνιαζαν, αλλά ο μπαμπάς μου την υποστήριξε πολύ, ίσως για πρώτη φορά μέχρι τότε, και έτσι σταμάτησαν τη μουρμούρα και την άφησαν στην ησυχία της και στα βιβλία της. Από τα βιβλία αυτά, χωρίς να έχει ζήσει τίποτα η ίδια, έμαθε για τη ζωή, τη φιλία, τον έρωτα, την προδοσία, τον πόλεμο, την ειρήνη, τα πάθη και τα μίση του κόσμου. Και άλλα πολλά, φα- ντάζομαι. Και όπως λέει η μαμά: «Η Ελευθερία ίσως και να είναι ο πιο διαβασμένος άνθρωπος στον κόσμο!». Έτσι ζούσε η Τετερία μου, μέσα στα βιβλία της, κοντά στα λε- μονόδεντρα, στις λεμονάδες και στο γλυκό λεμόνι που έφτιαχνε κάθε καλοκαίρι μαζί με τη γιαγιά – η μοναδική δουλειά που της άρεσε να κάνει με κέφι. Ώσπου γεννήθηκα εγώ! Άντε, εμείς… Και η ζωή της άλλαξε. Αυτό μου το είπε πολύ νωρίς, μπορεί να ήμουν τριών χρονών, και από τότε δεν το ξέχασα ποτέ.