Το μέλι το θαλασσινό

43 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο Ας ξαναγυρίσουμε τώρα στα τραγούδια της Τετερίας που όλα μιλάνε για τον έρωτα. Και τον πόνο. Καμιά φορά και τη χαρά, όμως πιο σπάνια. Τα λέω και εγώ μαζί της, συνήθως το βράδυ, πριν κοι- μηθούμε. Μερικά βράδια, όταν τραγουδάμε και οι τρεις μαζί, ακου- γόμαστε τόσο δυνατά (ο Μάριος έχει μια φωνάρα…), που η μαμά μάς μαλώνει και λέει ότι είναι πια ώρα για ύπνο. Εμείς τότε χαμηλώνουμε τις φωνές μας και, αφού τραγουδάμε που τραγουδάμε σιγανά, λέμε και τα τραγούδια του Θεοδωράκη, «Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου» και τέτοια. Από πέρσι το καλοκαίρι η θεία μου άρχισε να μου λέει και ιταλι- κά τραγούδια, που είναι πολύ της μόδας και το ραδιόφωνο τα παίζει συνέχεια. Εκεί να δείτε έρωτα και πάθος! Και πόνο φυσικά, αλλά πόνο γλυκό και λίγο πιο χαρούμενο από τον ελληνικό – από του Καζαντζίδη, για παράδειγμα. Η Τετερία μού εξηγεί τα λόγια και άρχισα και εγώ να μαθαίνω ιταλικά. «Αμόρε» είναι η αγάπη, ο έρωτας. «Κουόρε» η καρδιά. «Λά- κριμα» το δάκρυ. «Αριβεντέρτσι αμόρε» αντίο, αγάπη μου, για πάντα. «Σε ελεύθερη μετάφραση» μου εξηγεί. Όταν τη ρώτησα πού έμαθε ιταλικά, μου έδειξε ένα βιβλίο: «Η Ιταλική Άνευ Διδασκάλου». Το πήρε για να καταλαβαίνει τι λένε τα τραγούδια. Και να δείτε που τα καταλαβαίνει! Η Τετερία έχει πάει μόνο στο δημοτικό. Ήταν πολύ καλή μα- θήτρια, αλλά φοβερά ντροπαλή. Ποτέ δεν σήκωνε το χέρι της. Με το ζόρι έλεγε το μάθημα, αν και ήταν πάντα διαβασμένη. Αφήστε που ζωγράφιζε υπέροχα και έγραφε εξαιρετικές εκθέσεις. Στην αριθ- μητική δε ξεπερνούσε και τον δάσκαλό της και έπαιρνε πάντα άρι- στα. Αλλά δεν είχε φίλες γιατί στο διάλειμμα δεν μπορούσε να τρέ- ξει και να παίξει όπως τα άλλα παιδιά. Ούτε όμως μετά το σχολείο μπορούσε να παίξει στη γειτονιά γιατί πάλι δεν μπορούσε να τρέξει, αλλά και γιατί το σπίτι ήταν μακριά από το χωριό και δεν υπήρχε