Το μέλι το θαλασσινό

42 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ λες και φοβάται μήπως ενοχλήσει τους υπόλοιπους, έτσι που ο ήχος από το παπούτσι της ακούγεται σαν μουσική. Γι’ αυτό κι εμένα μου φαίνεται πως το περπάτημά της είναι σαν χορός και μάλιστα με τη δική της, την κατάδική της μουσική! Χορός και μουσική μαζί από ένα τόσο λεπτό ποδαράκι! Γιατί, μήπως εκείνο το κοριτσάκι που βλέπω στην τηλεόραση, το παιδί-θαύμα που χτυπάει τα πόδια της στο ξύλινο πάτωμα και χορεύει, είναι καλύτερο; Η μαμά μού είπε για τη Σίρλεϊ Τεμπλ ότι πριν από πενήντα χρόνια και βάλε ήταν παιδί-θαύμα. Χόρευε, τρα- γουδούσε και έπαιζε σε έργα. Άραγε τώρα η Σίρλεϊ Τεμπλ είναι γιαγιά-θαύμα ή αυτό περνάει με τα χρόνια; Φυσικά η θεία μου δεν έχει χορέψει ποτέ της. Κανονικά εννοώ, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Ούτε καν στο σπίτι, στα γλέντια που κάνουμε μερικές φορές μεταξύ μας. Όσο για την πλατεία του χωριού ή κάποια χοροεσπερίδα, δεν το συζητάμε…Όμως τραγουδάει πο- λύ όμορφα. Ξέρει όλα τα τραγούδια, γιατί μέσα στο δωμάτιό της έχει ένα ραδιόφωνο TESLA , που είναι ανοιχτό και παίζει όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα. Αυτό βέβαια δεν είναι το μόνο ραδιόφωνο στο σπίτι, γιατί ο παππούς παράγγειλε από τη Γερμανία ένα πολύ ωραίο έπιπλο από σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Από τικ. Όχι τικ νευρικό, τικ σκέτο. Το έπιπλο αυτό, που έχει τηλεόραση, ραδιόφωνο και πικάπ μα- ζί, στήθηκε στη μεγάλη σάλα και στις γιορτές ο παππούς ζητάει από την Τετερία να βάλει καμιά πλάκα να παίξει στο πικάπ. Τότε αυτή, με μάγουλα κόκκινα από ντροπή, διαλέγει δίσκους και τους βάζει να παίξουν. Τώρα τελευταία βέβαια δεν βάζει όλους τους δίσκους που υπάρχουν στο σπίτι, γιατί μερικούς, νομίζω του Θεοδωράκη, ο παππούς τους έχει κρύψει. «Μη σας πω ότι τους έχει πετάξει κιό- λας», όπως ψιθυρίζει η μαμά.