Το μέλι το θαλασσινό

39 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο δει ο κόσμος» – αυτό είναι για τον μπαμπά μου. «Πρέπει να πάμε στην εκκλησία. Τι θα πει ο κόσμος;» – αυτό είναι για όλους μας. «Δεν πρέπει να πίνεις, δεν κάνει έτσι ο κόσμος» – αυτό πάει στον παππού. Και διάφορα άλλα «πρέπει» και «κόσμος». Γενικά ο κόσμος την ενδιαφέρει πολύ, απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Και όταν λέμε κόσμος, δεν εννοούμε την οικουμένη, εννοούμε τους συγ- γενείς, τους φίλους, το χωριό και μαζί μερικά παραδιπλανά χωριά. Με τη μαμά μου, τη «νυφαδιά» της, έχει καλές σχέσεις. Όμως ποτέ δεν της χαμογελά όταν της μιλάει ούτε τη λέει «Αριάδνη μου- ουου» ή έστω «παιδί μου», όπως την κόρη της ή ακόμα και το χαζο- Λενιώ. Ποτέ δεν τις είδα να φιλιούνται, αλλά ούτε και να μαλώνουν. Η μαμά μου της μιλάει στον πληθυντικό, όπως και στον παππού, και τους αποκαλεί «μητέρα» και «πατέρα». Μερικές φορές όμως, αν κάτι δεν της αρέσει, μπορεί και να μιλήσει στον ενικό, έτσι, στα ξαφνικά. Γενικά αυτή η οικογένεια δεν μαλώνει. Φανερά. Ήδυνατά. Και κανείς δεν δείχνει τα αισθήματά του. Τα κρύβουν, λες και ντρέπονται γι’ αυτά. Μόνο εγώ κλαίω και χτυπιέμαι όταν θυμώνω. Φυσικά με μαλώνουν γι’ αυτό, αλλά εγώ δεν την κόβω τη συνήθεια και καλά κάνω. Και η γιαγιά Μαρία βλέπει όνειρα. Θα μου πείτε τώρα πως δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν βλέπει. Και σας απαντώ πως… δεν ξέρω. Πάντως η μαμά ποτέ δεν διηγήθηκε κάποιο όνειρό της ούτε σ’ εμάς ούτε στον μπαμπάκη. Βέβαια η μαμά μας είναι πάντα τόσο βιαστική και έχει «τόσα στο κεφάλι της», όπως λέει και η ίδια…Η γιαγιά όμως κάθε πρωί πιάνει το χαζο-Λενιώ και της διηγείται χα- μηλόφωνα το όνειρο που είδε. Σε ποιον; Στο χαζο-Λενιώ, που δεν ξέρει ούτε πόσο κάνει ένα κι ένα, που λέει ο λόγος. Και να δείτε που αυτή της εξηγεί το όνειρο χαμηλόφωνα και στα μουλωχτά, χωρίς, δυστυχώς, να μπορούμε να ψαρέψουμε λέξη εμείς, και η γιαγιά την