Το μέλι το θαλασσινό

38 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Με την κόρη της όμως την Ελευθερία δεν συμβαίνει το ίδιο. Πρώτα απ’ όλα δεν τη λέει ποτέ «Ελευθερία μουουου». Αλλά τη θεωρεί εξίσου μοσχαναθρεμμένη. Ύστερα, δεν τη θυμιατίζει ποτέ ιδιαιτέρως. Και το χειρότερο, δεν της μιλά ποτέ γλυκά και συνέχεια τη μαλώνει: γιατί κοιμάται μέχρι αργά το πρωί, γιατί δεν έβαλε σωστά τους λεμονανθούς στο βάζο, γιατί δεν φορά τα κατάλληλα ρούχα ή δεν χτένισε καλά τα μαλλιά της. Δηλαδή για χαζομάρες. Ώρες ώρες όμως την κοιτάζει με τόση ζεστασιά στο βλέμμα, που λέω πως δεν μπορεί, θα την αγαπάει κι αυτή και ποιος ξέρει τι μυ- στικά κρύβει. Α ναι! Είμαι σίγουρη πως πίσω από την Τετερία υπάρ- χει ένα μυστικό. Η γιαγιά Μαρία είναι πάντα σοβαρή και αγέλαστη. Ίσως και λίγο θυμωμένη. Και πολύ αυστηρή. Εμάς, ας πούμε, που είμαι σί- γουρη ότι μας αγαπάει αφού είμαστε τα μοναδικά της εγγόνια, σπά- νια μας μιλάει γλυκά. Σε αντίθεση με τη γιαγιά Δήμητρα, της μαμάς μας τη μαμά, που ψυχούλες της μας ανεβάζει, ψυχούλες της μας κατεβάζει. Όταν η γιαγιά Μαρία δίνει οδηγίες στο χαζο-Λενιώ, στην κόρη της ή στη μαμά μου για το στρώσιμο του τραπεζιού ή για κάποια άλλη δουλειά, έχει ένα ύφος λίγο άγριο, ύφος που δεν σηκώνει αντιρ- ρήσεις. Έτσι θα ήταν και ο πατέρας της ο καπετάνιος όταν έδινε οδηγίες στους ναύτες του. Και κάτι τέτοιες στιγμές το μυαλό μου πάλι πλάθει ιστορίες και εικόνες, τη βλέπω στην κουπαστή ενός μεγάλου καϊκιού, μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, να φωνάζει «αμόλα» και «άσ’ το φέρμο» με ένα τσιμπούκι στο στόμα. Όμως και με τον εαυτό της η γιαγιά Μαρία είναι αυστηρή. Νη- στεύει, προσεύχεται, είναι τυπική στα πάντα – πώς κάθεται, πώς ντύνεται, πώς συμπεριφέρεται. Και, σε αντίθεση με εμένα που αγα- πάω όλες τις λέξεις, αυτή αγαπάει μόνο δύο: τη λέξη «πρέπει» και τη λέξη «κόσμος». Ας πούμε: «Πρέπει να έρθεις στην πλατεία να σε