Το μέλι το θαλασσινό

36 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Η γιαγιά Μαρία ήταν πολύ όμορφη, σωστή καλλονή. Αυτό ακό- μη και ο παππούς –που είπαμε πως δεν τη χωνεύει και τόσο– το βεβαιώνει. Όπως καταλαβαίνετε, εγώ σ’ αυτήν έχω μοιάσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο απέναντι νησί, με όλα της τα καλά. Με νταντάδες και υπηρέτριες, με μεταξωτά φουστάνια και διαμα- ντικά και με δική της άμαξα με δυο άλογα! Άντε, καλά, η άμαξα ήταν της οικογένειάς της, δεν ήταν αποκλειστικά δική της. Ας μη σας αρχίσω στα ψέματα από τώρα… Η γιαγιά μας δεν πήγε στο σχολείο. Ούτε σε μία τάξη! Είχε όμως δασκάλους στο σπίτι και έτσι τέλειωσε το δημοτικό, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή και για εκείνο το νησί και μάλιστα για κορίτσι. Να φανταστείτε ότι τη θεωρούσαν σχεδόν μορφωμένη, ας γελάσω τώρα. Η μάνα της, όταν η Μαρία έγινε της παντρειάς, δεν ήθελε η κόρη της να πάρει ναυτικό και να περάσει τις πίκρες και τις αγωνί- ες που πέρασε η ίδια μεγαλώνοντας μόνη της τρία αγόρια και μία θυγατέρα. Τότε ο πατέρας της γιαγιάς μου –παππούς του μπαμπά μου και προπάππος δικός μας, για να ξέρετε–, που οι γιοι του όλοι είχαν γίνει καπεταναίοι και ταξίδευαν με τα τρεχαντήρια και τα άλλα, τα μεγαλύτερα, τα λατινάδικά τους, σ’ όλη τη Μεσόγειο και ακόμα παραπέρα, αφού δεν χρειαζόταν γαμπρό ναυτικό, παντρο- λόγησε τη Μαρία στη στεριά απέναντι, καθόσον στο νησί κανείς δεν ήταν αντάξιός της. Οι δύο οι πατεράδες, ο νησιώτης και ο στεριανός, τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε, που λέει και το τραγούδι, και ποτέ δεν ρώτησαν τα παιδιά τους αν ήθελαν να παντρευτούν. Αυτό βέβαια τότε, όπως μου εξήγησε η Τετερία, ήταν πολύ συ- νηθισμένο και σπάνια οι άνθρωποι παντρεύονταν από αγάπη αλη- θινή. Όπως θα παντρευτώ εγώ, ας πούμε. Έτσι, η γιαγιά Μαρία βρέθηκε στα δεκαεφτά της αρχόντισσα