Το μέλι το θαλασσινό

32 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Πρώτη φορά μάλωσαν τότε μπροστά μας και η μαμά έφυγε θυ- μωμένη. Ο μπαμπάς έκανε να τρέξει πίσω της, αλλά η γιαγιά μου, που δεν σας τη γνώρισα ακόμη, τον κράτησε με το χέρι της στη θέση του. Εκείνη τη φορά νομίζω ότι ο καβγάς συνεχίστηκε για μέρες, αλλά ήμασταν πολύ απορροφημένοι από τα δικά μας παιχνίδια για να παρακολουθούμε τα παιχνίδια των μεγάλων. Όταν όμως δεν είναι μαλωμένοι, η μαμά λέει τον μπαμπά «καλέ μου» και αυτός τη λέει «αγάπη μου». Μπροστά μας φιλιούνται τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα. Επίσης στις ονο- μαστικές εορτές. Επειδή η μαμά μου δεν έχει γιορτή, χάνει ένα φιλί. Τα φιλιά αυτά, τα εορταστικά, δίνονται τα περισσότερα στο σπίτι του παππού Δημητρού και της γιαγιάς Μαρίας, αφού πάντα μα πάντα περνάμε εκεί τις διακοπές μας είτε είναι Χριστούγεννα είτε είναι Πάσχα είτε, φυσικά, καλοκαίρι. Ο παππούς Δημήτρης, που όλοι τον φωνάζουν Δημητρό, είναι ο μπαμπάς του μπαμπά μου, και για μας παππούς και χωριό είναι το ίδιο πράγμα. Εγώ έχω το όνομά του. Απ’ ό,τι γνωρίζω, θύμωσε γι’ αυτό, δηλα- δή γιατί δεν πήρε ο αδερφός μου το όνομά του και το πήρα εγώ. Πάντως εγώ δεν φταίω και κανείς δεν με ρώτησε, σας τ’ ορκίζομαι! Όμως η ιστορία αυτή δεν είναι και τόσο απλή, γι’ αυτό θα προσπα- θήσω να σας τη διηγηθώ με δυο λόγια. Η μαμά μου έχει και αυτή μια μαμά, όπως όλοι μας. Τη γιαγιά αυτή τη λένε Δήμητρα και είναι καλή και γλυκιά γιαγιά. Και όχι μόνο είναι καλή και γλυκιά, αλλά διηγείται θαυμάσια παραμύθια, άσχετα αν εμείς, και περισσότερο εγώ, δεν έχουμε συνηθίσει σε ποντίκια που γίνονται άλογα και σε κατσικάκια που μιλάνε μ’ αν- θρώπινη φωνή. Όταν γεννηθήκαμε –όπως τα έμαθα αργότερα βέ-