Το μέλι το θαλασσινό

31 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο λύ βαρετό όταν πρέπει να γίνει και μάλιστα όταν η μαμά σού έχει την απάντηση στο τσεπάκι. Εμένα πάντως μου αρέσει να διαβάζω την εγκυκλοπαίδεια έτσι, τυχαία, χωρίς να ψάχνω κάτι συγκεκριμένο. Ένα άλλο πρόβλημα με τη μαμά είναι ότι μας προτρέπει να εί- μαστε πρώτοι και μας μαλώνει αν δεν τα πηγαίνουμε και τόσο καλά κάπου. Γι’ αυτό τον λόγο μαλώνει συχνότερα εμένα παρά τον Μά- ριο… Αυτός, βλέπετε, είναι σχεδόν τέλειος! Γενικά, μας ανατρέφει με πολλή αυστηρότητα. Θέλει, όπως λέει, να γίνουμε σωστοί άνθρωποι και όχι σκυλάκια του σαλονιού. Άντε τώρα να καταλάβεις τι εννοεί… Εξαιτίας λοιπόν αυτών των παλιόσκυλων του σαλονιού σπάνια μας φιλάει και μας χαϊδεύει. Όταν ο μπαμπάς έσπειρε τα δύο σποράκια στο χωράφι της μα- μάς –και, σας θερμοπαρακαλώ, μην της μαρτυρήσετε ποτέ ότι το έχω πει και εγώ αυτό–, έπρεπε κάπου να μείνουν. Έτσι, αγόρασαν ένα σπίτι σε μια πολυκατοικία δίπλα στη θάλασσα, γιατί ο μπαμπάς ήθελε να τη βλέπει και να την ακούει για να του θυμίζει το χωριό του και η μαμά γιατί η περιοχή είναι πολύ καλή για να μεγαλώσει κανείς τα παιδιά του. Εκεί γεννηθήκαμε και σ’ αυτό το σπίτι μεγαλώνουμε, αν και, για να λέμε την αλήθεια, εμείς μεγαλώνουμε κυρίως στο χωριό, στο σπίτι με τα λεμονόδεντρα, και ειδικά τα καλοκαίρια. Όταν γυρνάμε τον Σεπτέμβρη, όλοι λένε: «Πωπώ! Πόσο μεγαλώσατε!». Και δώστου φτύσιμο. Οι γονείς μας δεν μαλώνουν ποτέ μπροστά μας. Μαλώνουν όμως πίσω από τις κλειστές πόρτες των δωματίων τον χειμώνα και πίσω από το σπίτι με τα λεμονόδεντρα στις διακοπές. Ωστόσο εκεί στο χωριό νομίζω ότι μαλώνουν παντού. Και στο αμπέλι και στο περι- βόλι και στην πλατεία του χωριού μια φορά στο πανηγύρι, γιατί ο μπαμπάς χόρεψε με το κορίτσι που αγαπούσε όταν ήταν μαθητής.