Το μέλι το θαλασσινό

28 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ κάνει και ιδιαίτερα μαθήματα σε πολλά παιδιά. Γι’ αυτό λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και η μαμά τού γκρινιάζει συνέχεια και λέει ότι δεν φροντίζει πολύ για το μεγάλωμά μας, κυρίως δε για την πρόοδό μας στο σχολείο. Και ο μπαμπάς τρελαίνεται για το ποδόσφαιρο και παίζουν πολλές φορές με τον Μάριο. Τότε και εγώ αναγκάζομαι να παίξω μαζί τους. Όχι γιατί εκείνοι μου το ζητούν και επιμένουν, αλλά γιατί ζηλεύω. Κάθε Κυριακή απόγευμα ο μπαμπάς πηγαίνει στο γήπεδο. Με- τά, αν η ομάδα του κερδίσει, μας πηγαίνει όλους σε ένα ζαχαροπλα- στείο για να φάμε, να φάνε δηλαδή, πάστες. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ γλυκός και τρυφερός μαζί μας. Μας φιλάει και μας χαϊδεύει με κάθε ευκαιρία. Ακόμα κι όταν μας μαλώ- νει, μέσα στα μάτια του έχει ένα γελάκι. Και εμείς –κυρίως εγώ– δεν παίρνουμε ποτέ το μάλωμά του στα σοβαρά. Εμένα δε, όπως μου λέει ο ίδιος κρυφά από τη μαμά και τον Μάριο, μου έχει αδυναμία γιατί είμαι «έξυπνο και αδύνατο». Και εγώ τον αγαπώ. Δηλαδή τι τον αγαπώ, τον λατρεύω. Σχεδόν όσο και την Τετερία. Και τρέμω στην ιδέα μήπως παχύνω και πάψει να με αγαπάει τόσο πολύ. Για- τί το καθόλου ούτε που το σκέπτομαι. Ο μπαμπάς είναι πρότυπο γιου. Αυτό σημαίνει ότι σέβεται και αγαπάει τους γονείς του πολύ. Εγώ όμως θα έλεγα ότι πιο πολύ τους σέβεται παρά τους αγαπάει. Γιατί μπορεί να κάνει ό,τι του πούνε, δεν τους φέρνει ποτέ σοβαρές αντιρρήσεις ειδικά όταν είμαστε στο χωριό, αλλά ποτέ δεν τους αγκαλιάζει και δεν τους δίνει σβουριχτά φιλιά όπως σ’ εμένα. Η μαμά θυμώνει για αυτή του την αδυναμία και λέει ότι στο χωριό αλλάζει προσωπικότητα. Γι’ αυτό και δεν πολυθέλει να πηγαίνουμε, όμως εμείς οι υπόλοιποι τρελαινόμαστε για το χωριό και έρχεται κι εκείνη, πώς να κάνει διαφορετικά; Όταν η μαμά τού λέει ότι αγαπάει περισσότερο τους γονείς του