Το μέλι το θαλασσινό

25 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο Γενικά με τον Μάριο περνάμε πολύ καλά και ταιριάζουμε. Πρέ- πει όμως να σας αναφέρω και τρία πράγματα στα οποία είμαστε τελείως διαφορετικοί. Εκείνος αγαπάει το ποδόσφαιρο. Αγαπάει να παίζει ποδόσφαι- ρο, να βλέπει ποδόσφαιρο, να συζητάει γι’ αυτό. Μερικές φορές παίζω και εγώ μαζί του, συνήθως όταν δεν έχω τι άλλο να κάνω. Όμως βαριέμαι γρήγορα και τα παρατάω, και τότε αυτός τσατίζεται και απειλεί ότι θα πάει να παίξει με τα παιδιά της γειτονιάς. Σπάνια το κάνει. Νομίζω ότι και εκείνος προτιμά τη δική μου παρέα. Ο αδερφός μου αγαπάει την αριθμητική. Είναι ο καλύτερος της τάξης. Λύνει γρήγορα τα προβλήματα και έχει μια ευκολία στο να πιάνει με την πρώτη αυτά που λέει η δασκάλα μας. Είναι προσεκτι- κός και δεν κάνει χαζά λάθη όπως κάνω εγώ, στην αφαίρεση ας πούμε. Και εμένα μου αρέσει η αριθμητική, δεν λέω, αλλά… Αλλά εγώ αγαπώ τις λέξεις. Ναι, τις λέξεις, όπως το διαβάσατε ακριβώς. Με μαγεύουν. Όταν βλέπω μια καινούργια λέξη ή μια περίεργη, είναι σαν να βλέπω μια εικόνα, παίρνει σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου! Περισσότερο βέβαια με μαγεύουν οι όμορφες λέξεις. Όμορφες όπως γράφονται, όμορφες γι’ αυτό που σημαίνουν ή όμορφες γιατί ακούγονται ωραία. Για παράδειγμα, η λέξη «ρολόι», που δεν είναι δα και καμιά σπου- δαία, ακούγεται τόσο γλυκά και έχει ένα αθόρυβο «τικ τακ» μέσα της. Ή η λέξη «ηλιοβασίλεμα» – που κανονικά θα έπρεπε να είναι το μεσημέρι, γιατί τότε βασιλεύει, δηλαδή λάμπει, ο ήλιος και είναι ο βασιλιάς. Όμως σημαίνει το απόγευμα, το σούρουπο κι αυτή η ιδιοτροπία της με κάνει να τη λατρεύω. Γιατί, η λέξη «ροδάκινο» είναι κατώτερη; Έχετε προσέξει πώς γράφεται; Τα πέντε από τα οχτώ της γράμματα είναι στρογγυλά και έχουν φωτεινό χρώμα. Πού