Το μέλι το θαλασσινό

24 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ εύκολα και χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα. Και, όταν φεύγω θυ- μωμένη από ένα δωμάτιο ή με διώχνουν –πράγμα που συμβαίνει επίσης συχνά–, κοπανάω πίσω μου την πόρτα. Τότε, όταν θυμώνω δηλαδή, λέω ό,τι μου έρχεται στο στόμα και μετά το μετανιώνω. Συνήθως όμως είναι αργά. Και τότε με μαλώνουν, μου κάνουν πα- ρατηρήσεις και με συμβουλεύουν. Και τελικά με πρήζουν! Να προσθέσω και κάτι άλλο, το οποίο ντρέπομαι βέβαια να το ομολογήσω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και υποσχέθηκα να σας τα πω όλα. Λέω ψέματα. Πολλά ψέματα. Φτιάχνω διάφορες ιστορίες μέσα στο μυαλό μου. Τις ιστορίες αυτές τις μπερδεύω με τα όνειρα που βλέπω – γιατί βλέπω πολλά και παράξενα όνειρα, πιο περίεργα και από τα παραμύθια του Μινχάουζεν. Τις ιστορίες του μυαλού μου λοιπόν, ανακατωμένες με τα όνειρά μου, τις διηγούμαι στους άλλους, κυρίως στον Μάριο, σαν να είναι αλήθεια. Μερικές φορές, μην πω τις περισσότερες, πιστεύω και εγώ η ίδια ότι είναι αλήθεια. Τόσο ωραία είναι η ιστορία μου! Ο Μάριος βέβαια δεν με πιστεύει, γιατί τις περισσότερες ώρες της μέρας είμαστε μαζί και γνωρίζει τι πραγματικά έχει συμβεί. Φυ- σικά και δεν βλέπει τα όνειρά μου, αλλά, επειδή συνήθως τα διηγού- μαι το πρωί, είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι σκαρφίζομαι. Οι άλλοι όμως, οι συμμαθητές μας και οι φίλοι μας στο χωριό, τα χάφτουν μια χαρά! Και τότε οΜάριος ντρέπεται και με μαλώνει. Μερικές φορές τον ακούω και συμμορφώνομαι, άλλες όχι. Κάτι γαργαλάει τη γλώσ- σα μου και θέλω να αφηγηθώ μια ψεύτικη ιστορία. Τι να κάνω; Όμως, αν και λέω πολλά ψέματα, είμαι ευγενική και λέω ευχα- ριστώ και παρακαλώ και μιλάω στον πληθυντικό στους μεγάλους και λέω πάντα «κυρία» ή «κύριε». Επίσης είμαι… είμαι και… Αλλά δεν μπορώ τώρα να κάθομαι να περιγράφω όλα τα καλά που έχω. Δεν πειράζει, «ας είμαστε σε- μνοί», που λέει και ο παππούς Αναστάσης.