Το μέλι το θαλασσινό

23 Τ Ο Μ Ε Λ Ι Τ Ο Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Ν Ο έθιμα, παροιμίες, εκκλησιαστικούς ύμνους και επετείους. Έτσι, ο συναγωνισμός μεταφέρεται στο χωριό, όπως και η γκρίνια της μαμάς για την παραφιλολογία, όπως τη λέει, κάθε φορά που της δίνουμε τα χαρτάκια να τα διαβάσει κι εκείνη. Τον αδερφό μου τον αγαπώ πολύ. Και αυτός εμένα. Αν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να αγαπάς, θα έλεγα ότι αυτός μ’ αγαπάει κανονικά, ενώ εγώ τον αγαπώ περίεργα. Δηλαδή μου αρέσει να τον πειράζω, να τον ενοχλώ, να παίρνω τα μολύβια του –γιατί πάντα είναι πιο καλοξυσμένα από τα δικά μου–, να ξαπλώνω στο κρεβάτι του, γιατί βαριέμαι να στρώσω το δικό μου. Αλλά τον αγαπώ πολύ, σας τ’ ορκίζομαι. Με τον Μάριο δεν μαλώνουμε τακτικά, γιατί είναι πολύ καλό παιδί. Ναι, ναι, το παραδέχομαι. Είναι καλό παιδί, πολύ καλύτερος από μένα μάλλον, πάρα πολύ καλύτερος από μένα, ευγενικός, υπά- κουος, δεν κάνει παλαβωμάρες και έχει έναν περίεργο τρόπο να σκέφτεται. Δηλαδή οΜάριος σκέφτεται σαν μεγάλος, μερικές φορές δε σαν μεγαλύτερος από μεγάλος. Αυτό το λένε όλοι: οι γονείς μας, οι δα- σκάλες μας, οι φίλες της μαμάς και λοιπά. Και άντε πάλι «Φτου, φτου να μην τον ματιάσουμε…»! Εγώ, πάλι… Τι να πω για μένα τώρα; Να πω ότι είμαι κακό κορίτσι δεν θέλω. Να πω ότι είμαι καλό κορίτσι; Πάλι δεν θέλω… Μου λένε ότι είμαι γκρινιάρα. Και έχουν δίκιο. Είμαι μια γκρι- νιάρα που θέλει πάντα να γίνεται το δικό της. Επίσης ό,τι θέλω το απαιτώ και ποτέ δεν παρακαλάω. Για τον λόγο αυτό σπάνια το αποκτώ. Παρ’ όλα αυτά, δεν μου γίνεται μάθημα και δεν αλλάζω συμπεριφορά. Εμ, το άλλο; Κλαίω εύκολα. Τι κακό… Κάθε φορά που νιώθω ότι αδικούμαι –πολύ συχνά δηλαδή–, με πνίγουν τα δάκρυα και δεν μπορώ να τα σταματήσω. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, θυμώνω