Το μάτι

T O M A T I 21 άργησε ηΜατίλντα ν’ αρχίσει να με κάνει να πλήττω. Ναι, έπληττα. Είχε ένα μόνιμο –και για μένα καταθλιπτικό– θέμα συζητήσεως: τον σύζυγό της. Ο άνδρας της, λοιπόν, ο άνδρας αυτός, έλεγε η Ματίλντα, ήταν ένα ευγενές κτή­ νος, ένα τέρας βιαιότητας· θα τη σκότωνε, το δίχως άλλο, επιτόπου, αν την έπιανε επ’ αυτοφώρω. Τη λάτρευε και ήταν βάναυσα ζηλότυπος. Κάποτε, στην Κωνσταντινού­ πολη, άρπαξε έναν κάπως τολμηρό Γάλλο και τον κοπά­ νησε βίαια, σάμπως να ’ταν κουρελόπανο. Ήταν απίστευ­ τα εμπαθής, τόσο που σε τρομοκρατούσε. Αλλά ήταν ωραίος, ναι, ήτανε όμορφος μ’ αυτήν του τη σκληρότητα, έλεγε ολοένα η Ματίλντα. Πάσχιζα ν’ αλλάξω θέμα, αλλά ήταν το αγαπημένο της αλογάκι αυτό, και το καβαλίκευε όλη την ώρα με τους δυνατούς και τροφαντούς μηρούς της. Η εικόνα του ανδρός της που είχε δημιουργήσει η Ματίλντα διόλου δεν συμφιλιωνόταν με την όψη του άν­ δρα που είχα δει – αλλά ελάχιστα προσέξει. Ταυτοχρόνως, μάλιστα, μου ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη η εικασία, σύμ­ φωνα με την οποία δεν ήσαν όλα τούτα κυήματα της φα­ ντασίας της και, την ίδια εκείνη στιγμή, ένα ζηλότυπο τέρας στο Παρίσι, διαισθανόμενο την εις βάρος του εξα­ πάτηση, έπαιζε ακριβώς τον ρόλο της σκληρότητας που του είχε προσδώσει η σύζυγος του: έτριζε τα δόντια με μανία, γούρλωνε τα μάτια με θυμό, και ανάσαινε βαριά μέσα από τα πυρωμένα του ρουθούνια. Συχνά, καθώς επέστρεφα κατάκοπος στο σπίτι, με σερνάμενα βήματα, με την τσιγαροθήκη μου άδεια, με