Το μάτι

V L A D I M I R N A B O K O V 20 τοστέφανα γύρω από τις λάμπες του δρόμου – το δεξί μου χέρι ήταν βυθισμένο στη ζεστασιά του πανωφοριού από δέρμα ασπάλακος που φορούσε ηΜατίλντα∙ στο αριστερό μου κρατούσα ανοιχτή μια ομπρέλα που πάνω της τυμπά­ νιζε η νύκτια βροχή. Και η ομπρέλα αυτή –αργότερα, στα ενδιαιτήματα της Ματίλντας– έμενε να στάζει ανοιχτή πλάι σε ένα θερμαντικό σώμα∙ να στάζει, να στάζει, να στάζει∙ ένα δάκρυ να σταλάζει κάθε μισό λεπτό, ώσπου κατόρθωσε μια λίμνη μικροσκοπική να σχηματίσει. Και όσο για το βιβλίο, αυτό ξέχασα να το πάρω. ΗΜατίλντα δεν ήταν η πρώτη μου ερωμένη. Πριν απ’ αυτήν είχα ερωτευτεί μια ράφτρα, στην Αγία Πετρούπολη. Ήταν και εκείνη στρουμπουλή κι αφράτη – και δεν έπαυε, και εκείνη, να με συμβουλεύει να διαβάσω ένα κάποιο μυθιστορηματάκι ( Μυρόσκα, η ζωή μιας μοιραίας γυναίκας ). Και οι δυο αυτές ευμεγέθεις γυναίκες, μεσούσης της ερωτικής θυέλλης, εξαπέλυαν μια διαπεραστική, κατάπληκτη, παι­ διάστικη τσιρίδα – έτσι που, ενίοτε, μου φαινόταν πως δεν ήταν παρά μια ματαιότητα, μια σπατάλη δυνάμεων και προσπαθειών όλα όσα είχα υποστεί στη διάρκεια του φευγιού μου από τη Ρωσία των Μπολσεβίκων, καθώς διέ­ σχιζα, τρομαγμένος έως θανάτου, τα φινλανδικά σύνορα (μολονότι μες στην ταχεία αμαξοστοιχία, και εφοδιασμέ­ νος με μια κανονική, κανονικότατη έγγραφη άδεια) – μα­ ταιότητα, λοιπόν, να τα τραβήξω όλ’ αυτά μόνο και μόνο για να βρεθώ ν’ αγκαλιάζω μια γυναίκα σχεδόν πανομοι­ ότυπη με την προηγουμένη. Και, συν τοις άλλοις, δεν