Το μάτι

T O M A T I 19 σπίτι της, επέστρεφα περπατώντας μοναχός μέσα στους υγρούς ήχους και την υδραργυρένια στιλπνότητα της ανή­ λεης νυχτιάς, αισθανόμουν πια να κρυώνω, ναι, αισθανό­ μουνα παγωμένος – παγωμένος έως σημείου ναυτίας. Αργότερα ήρθε απ’ το Παρίσι ο σύζυγός της, και ερχό­ ταν να δειπνήσει μαζί της· ήταν ένας σύζυγος σαν όλους τους άλλους, και δεν του έδωσα ιδιαίτερη προσοχή και σημασία – πρόσεξα μονάχα πως είχε τη συνήθεια να κα­ θαρίζει, πριν μιλήσει, τον λαιμό του με έναν εσπευσμένο βορβορυγμό μες στη γροθιά του. Πρόσεξα, επίσης, και το μαύρο του μπαστούνι με τους μεγάλους ρόζους, το μπα­ στούνι αυτό που χτυπούσε νευρικά στο πάτωμα κάθε που η Ματίλντα μετέτρεπε τον αποχαιρετισμό από την οικο­ δέσποινά της σε έναν αλέγρο, μα ατέρμονο, θαρρείς, μο­ νόλογο. Έναν μήνα μετά ο σύζυγός της έφυγε ξανά, και, το πρώτο κιόλας βράδυ που τη συνόδευσα στο σπίτι της, ηΜατίλντα με προσκάλεσε ν’ ανέβω μαζί της για να πάρω ένα βιβλίο που από καιρό μοχθούσε να με πείσει πως όφει­ λα να διαβάσω – επρόκειτο για κάποιο αφήγημα στα γαλ­ λικά, τιτλοφορούμενο Ariane, Jeune Fille Russe * . Έβρεχε, ως συνήθως, και έβλεπες τρεμουλιαστά φω* Μυθιστόρημα του Γάλλου τενίστα και συγγραφέα Jean Schopfer, που το εξέδωσε το 1920 με το ψευδώνυμο Claude Anet. Μιλάει για τον έρωτα μια νεαρής Ρωσίδας με έναν Δον Ζουάν. Μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Paul Czinner, το 1931, με τίτλο The Loves of Ariane , και από τον Billy Wilder το 1957, με τίτλο Love in the Afternoon.