Το μάτι

V L A D I M I R N A B O K O V 22 το πρόσωπό μου να φλέγεται θαρρείς μες στο εωθινό αεράκι λες και μόλις είχα αφαιρέσει το βαρύ θεατρικό μακιγιάζ, με κάθε μου βήμα να στέλνει έναν κραδασμό πόνου σ’ όλο μου το κορμί και να αντηχεί οδυνηρά μες στο κεφάλι μου, εξέταζα και μελετούσα και αξιολογούσα την ισχνή εκείνη ερωτική μου ευδαιμονία, την ασήμα­ ντη, θα πω, ευφροσύνη μου, και απορούσα και λυπόμουν τελικά τον εαυτό μου και κατατρυχόμουν από αυτοοι­ κτιρμό και ένιωθα αποθαρρυμένος, και καταρρακωμένος ηθικά, και φοβισμένος. Η κορύφωση της ερωτικής συ­ νεύρεσης δεν ήταν, στην περίπτωσή μου, παρά ένας θλι­ βερός και άχαρος λοφίσκος, ένας ανεμοδαρμένος γήλο­ φος με μιαν αδυσώπητη θέα. Άλλωστε, προκειμένου να ζει ευτυχισμένος, ένας άνδρας οφείλει να γνωρίζει πού και πού μερικές στιγμές απόλυτης ανάπαυλας, τέλειας κενότητας. Ωστόσο εγώ ήμουν πάντα εκτεθειμένος, πά­ ντα με τα μάτια ανοιχτά∙ ακόμα και όταν κοιμόμουν, δεν έπαυα να με παρακολουθώ, μην καταλαβαίνοντας εντού­ τοις τίποτα από την ύπαρξή μου, νιώθοντας ν’ αγγίζω τα όρια της παραφροσύνης, να τρελαίνομαι στη σκέψη ότι είμαι ανήμπορος να πάψω να ’χω αδιάκοπα συναίσθηση του εαυτού μου, και ζηλεύοντας όλους εκείνους τους κανονικούς, απλούς ανθρώπους –τους υπαλλήλους, τους επαναστάτες, τους καταστηματάρχες– που, με αυτοπε­ ποίθηση, με συγκέντρωση και με προσήλωση, επιδίδο­ νται απρόσκοπτα στις μικροαπασχολήσεις τους. Δεν είχα εγώ κέλυφος τέτοιο, δεν είχα καβούκι να κλειστώ∙