Το μαγικό βουνό

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ | 21 «Βρίσκεις;» ρώτησε ο Γιοάχιμ. Είχαν ακολουθήσει για ένα διάστημα τον δρόμο που, ακανόνιστα πλαισιωμένος από σπίτια, πήγαινε παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή κατά μήκος της κοιλάδας, πέρασαν μετά τις στενές ράγες προς τα αριστερά, πέρασαν πάνω από ένα ποταμάκι και τριπόδιζαν τώρα στον ελαφρά ανηφορικό αμαξιτό δρόμο προς δασωμένες πλαγιές, κατά εκεί όπου σε ένα χαμηλά προεξέχον επίπεδο λιβάδι μόλις άναβε τα πρώτα του φώτα ένα μακρόστενο κτίριο με τρούλο και πρόσοψη στα νοτιοδυτικά, που με τα σκεπαστά του μπαλκόνια έμοιαζε από μακριά τρυπητό και πορώδες σαν σφουγγάρι. Σκοτείνιαζε γρήγορα. Ένα ελα­ φρύ εσπερινό κοκκίνισμα, που είχε ζωντανέψει για λίγο τον ομοιόμορ­ φα συννεφιασμένο ουρανό, είχε κιόλας χλωμιάσει και επικρατούσε στη φύση εκείνη η άχρωμη, άψυχη και θλιβερή μεταβατική κατάστα­ ση που υπάρχει αμέσως πριν πέσει ολότελα η νύχτα. Η κατοικημένη κοιλάδα, μακρόσυρτη και κάπως καμπυλωτή, φωτιζόταν τώρα παντού, τόσο στον βυθό όσο και εδώ και εκεί στις δυο πλαγιές της – κυρίως στη δεξιά, που προεξείχε και που επάνω της σκαρφάλωναν ταρατσωτά τα κτίσματα. Αριστερά στις χορταριασμένες πλαγιές ανηφόριζαν μονο­ πάτια και χάνονταν στη μουντή μελανότητα των κωνοφόρων. Οι σιλουέ­ τες των μακρινών βουνών, πίσω, στην έξοδο, εκεί όπου στένευε η κοι­ λάδα, έδειχναν το ψυχρό γαλάζιο του σχιστόλιθου. Καθώς είχε σηκώ­ σει αέρα, γινόταν αισθητή η βραδινή δροσιά. «Όχι, ειλικρινά δεν το βρίσκω τόσο επιβλητικό» είπε ο Χανς Κάστορπ. «Πού είναι λοιπόν οι παγετώνες, τα αιώνια χιόνια και τα γιγάντια όρη; Αυτά εκεί δεν μου φαίνονται και πολύ ψηλά». «Ναι, είναι ψηλά» απάντησε ο Γιοάχιμ. «Βλέπεις σχεδόν παντού το δασοόριο, ξεχωρίζει με εντυπωσιακή καθαρότητα, τα κωνοφόρα στα­ ματούν, και σταματούν τα πάντα· τέλος, βράχια, όπως βλέπεις. Εκεί απέναντι, δεξιά από το Σβάρτσχορν, σ’ εκείνη εκεί τη μύτη, έχεις κι έναν παγετώνα – ξεχωρίζεις το γαλάζιο; Δεν είναι μεγάλος, είναι όμως κανονικός παγετώνας, ο παγετώνας της Σκαρλέττα. Το Πιτς Μίχελ και το Τίντσενχορν, εκεί στο άνοιγμα –δεν τα βλέπει κανείς αποδώ– είναι κι αυτά πάντα χιονισμένα, όλο τον χρόνο». «Το αιώνιο χιόνι» είπε ο Χανς Κάστορπ. «Ναι, αιώνιο, αν θέλεις. Ναι, είναι ψηλά. Αλλά κι εμείς είμαστε