Το μαγικό βουνό

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ | 27 κοκίτη, γάβγιζα σαν λύκος και χάρηκαν όλοι όταν ο βήχας έγινε πιο υγρός, το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά τέτοιος βήχας σαν κι αυτόν δεν ξανάγινε, για μένα τουλάχιστον – αυτός δεν είναι πια ζωντανός βήχας. Δεν είναι ξερός, αλλά ούτε υγρό μπορείς να τον πεις, δεν φτάνει η λέξη. Είναι σαν να βλέπεις μέσα στον άνθρωπο… πώς φαίνεται εκεί μέσα – όλα λιωμένα και λάσπη…» «Εντάξει» είπε ο Γιοάχιμ «τ’ ακούω κάθε μέρα, δεν χρειάζεται να μου το περιγράφεις». Ο Χανς Κάστορπ όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει με τον βήχα που είχε ακούσει, διαβεβαίωνε ολοένα ότι ήταν πραγματικά σαν να έβλεπες το μέσα του ευπατρίδη, κι όταν έφτασαν στο εστιατόριο, τα κουρασμέ­ να από το ταξίδι μάτια του έλαμπαν ξαναμμένα. Στο εσ τιατόριο Στο εστιατόριο το περιβάλλον ήταν φωτεινό, κομψό και ευχάριστο. Βρισκόταν ακριβώς δεξιά από το χολ, απέναντι από τα σαλόνια, και, όπως του εξήγησε ο Γιοάχιμ, το χρησιμοποιούσαν κυρίως οι καινούρ­ γιοι, εκείνοι που δεν έτρωγαν τις καθορισμένες ώρες και όσοι είχαν επισκέπτες. Γιορτάζονταν όμως εκεί και γενέθλια, επικείμενες αναχω­ ρήσεις, καθώς και θετικά αποτελέσματα γενικών εξετάσεων. Ήταν φορές που γίνεται χαμός στο εστιατόριο, είπε ο Γιοάχιμ· σέρβιραν μέχρι και σαμπάνια. Τώρα δεν καθόταν κανείς εκεί, εκτός από μια μοναχική κυρία γύρω στα τριάντα που, ενώ διάβαζε ένα βιβλίο, μουρ­ μούριζε κάποιον σκοπό και χτυπούσε κάθε τόσο με το μεσοδάχτυλο του δεξιού χεριού στο τραπεζομάντιλο. Μόλις οι δυο νέοι κάθισαν, άλλαξε θέση έτσι ώστε να τους έχει στραμμένη την πλάτη. Ήταν μισάν­ θρωπος, εξήγησε ο Γιοάχιμ σιγά, και στο εστιατόριο έτρωγε πάντα κρατώντας ένα βιβλίο. Όπως λεγόταν, είχε μπει ήδη νεαρό κορίτσι σε σανατόρια για πνευμονικές παθήσεις και από τότε δεν είχε ζήσει πια στον κόσμο. «Τότε, λοιπόν, είσαι μπροστά της ακόμη πρωτάρης με τους πέντε μήνες σου, και θα είσαι ακόμα κι όταν θα έχεις έναν χρόνο στην πλά­ τη» είπε ο Χανς Κάστορπ στον εξάδελφό του. Και ο Γιοάχιμ άπλωσε το