Το μαγικό βουνό

24 | THOMAS ΜΑΝΝ Μπήκαν στο ασανσέρ και ο Γάλλος έθεσε σε λειτουργία τον ηλε­ κτρικό κινητήρα. Ανεβαίνοντας ο Χανς Κάστορπ σκούπισε τα μάτια του. «Είμαι τελείως τσακισμένος και εξαντλημένος από τα γέλια» είπε και ανάσανε από το στόμα. «Μου είπες τόσα παλαβά πράγματα… Αυτό με τον διαμελισμό της ψυχής παραήταν, ξεπέρασε κάθε όριο. Εκτός αυτού, είμαι και λίγο κουρασμένος από το ταξίδι. Έχεις κι εσύ τόσο κρύα πόδια; Ταυ­ τόχρονα, καίει τόσο πολύ το πρόσωπό μου – πολύ δυσάρεστο. Ελπίζω πως θα φάμε σε λίγο; Μου φαίνεται ότι πεινώ. Τρώτε καλά εδώ πάνω;» Περπατούσαν αθόρυβα επάνω στο ψάθινο χαλί του στενού διαδρό­ μου. Πλαφονιέρες από οπαλίνα έστελναν ένα χλωμό φως από το τα­ βάνι. Οι τοίχοι, σκεπασμένοι με μια γυαλιστερή λαδομπογιά, γυάλιζαν με σκληρό λευκό χρώμα. Κάπου φάνηκε μια νοσοκόμα με λευκή σκού­ φια και πενς-νε, με το κορδόνι του περασμένο πίσω από το αυτί. Προ­ φανώς ήταν προτεσταντικού δόγματος, δίχως πραγματική αφοσίωση στο επάγγελμά της, περίεργη και ενοχλημένη, και κουρασμένη από την πλήξη. Σε δυο σημεία του διαδρόμου στο πάτωμα, μπροστά σε δυο λευκές αριθμημένες πόρτες, βρίσκονταν κάτι σαν μπαλόνια, μεγάλα φουσκωτά δοχεία με κοντό λαιμό, που ο Χανς Κάστορπ ξέχασε προς το παρόν να ρωτήσει για τη χρησιμότητά τους. «Εδώ είμαστε» είπε ο Γιοάχιμ. «Αριθμός τριάντα τέσσερα. Δεξιά μένω εγώ και αριστερά ένα ανδρόγυνο από τη Ρωσία – κάπως ατημέ­ λητοι και θορυβώδεις, πρέπει να παραδεχτώ, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Λοιπόν, τι λες;» Η πόρτα ήταν διπλή, με ένα άγκιστρο για ρούχα στον ενδιάμεσο χώρο. Ο Γιοάχιμ είχε ανάψει το φως της οροφής και στην παλλόμενη φωτεινότητά του εμφανίστηκε το δωμάτιο ειρηνικό και χαρούμενο, με τα λευκά, πρακτικά του έπιπλα, τις, επίσης λευκές, χοντρές ταπετσαρίες από υλικό που πλενόταν, το καθαρό πάτωμα από λινόλεουμ, και τις λινές κουρτίνες, με απλό και χαρωπό κέντημα σε μοντέρνο στιλ. Η μπαλ­ κονόπορτα ήταν ανοιχτή· διακρίνονταν τα φώτα της κοιλάδας και στα αυτιά έφτανε μακρινή μουσική χορού. Ο καλός ο Γιοάχιμ είχε τοποθε­ τήσει μερικά λουλούδια σε ένα μικρό βάζο στο κομοδίνο –ό,τι μπορού­ σε να βρει κανείς στο δεύτερο φύτρωμα της χλόης–, λίγες νεραγκούλες και μια δυο καμπανούλες, που τα είχε μαζέψει ο ίδιος στην πλαγιά.