Το μαγικό βουνό

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ | 23 «Καθόλου κυνικός» απάντησε ο Γιοάχιμ σηκώνοντας τους ώμους. «Γιατί κυνικός; Τα πτώματα δεν τα νοιάζει καθόλου… Είναι όμως δυ­ νατό να γίνει κανείς κυνικός εδώ σ’ εμάς. Κι ο ίδιος ο Μπέρενς είναι ένας γερο-κυνικός – παρεμπιπτόντως, ένας καταπληκτικός τύπος, πα­ λιό μέλος φοιτητικής ένωσης και λαμπρός χειρουργός, όπως φαίνεται· θα σου αρέσει. Μετά είναι και ο Κροκόφσκι, ο βοηθός – κάτι τελείως ιδιαίτερο. Στο φυλλάδιο η δραστηριότητά του επισημαίνεται ιδιαιτέρως. Κάνει ψυχικό διαμελισμό στους ασθενείς». «Τι κάνει; Ψυχικό διαμελισμό; Μα είναι αηδιαστικό!» φώναξε ο Χανς Κάστορπ, και τώρα υπερίσχυσε τελείως η ευθυμία. Δεν μπορού­ σε πια να τη συγκρατήσει, προπάντων ο ψυχικός διαμελισμός τον απο­ τελείωσε, και γελούσε τόσο, που τα δάκρυα έτρεχαν κάτω από το χέρι του με το οποίο, σκύβοντας, είχε σκεπάσει τα μάτια του. Και ο Γιοάχιμ γελούσε με την καρδιά του –φαινόταν να του κάνει καλό–, και έτσι κατέληξαν να κατέβουν εν πλήρη ευθυμία από το αμάξι τους, που, στο τέλος με ρυθμό βάδην, τους μετέφερε από τον ανηφορικό, στριφογυρι­ στό, ιδιωτικό δρόμο μέχρι την πύλη του διεθνούς σανατορίουΜπέργκχοφ. Αριθ. 34 Μπαίνοντας δεξιά, ανάμεσα στην είσοδο και στον ανεμοδείκτη, βρι­ σκόταν το θυρωρείο, όπου ένας υπηρέτης γαλλικού τύπου, με γκρίζα λιβρέα σαν του κουτσού στον σταθμό, καθόταν στο τηλέφωνο διαβά­ ζοντας εφημερίδες. Βγήκε να τους υποδεχτεί και τους οδήγησε μέσα από το καλοφωτισμένο χολ, στη δεξιά πλευρά του οποίου βρίσκονταν τα σαλόνια. Περνώντας ο Χανς Κάστορπ έριξε μια ματιά μέσα και είδε ότι ήταν άδεια. «Πού είναι οι ασθενείς;» ρώτησε και ο εξάδελφός του απάντησε: «Κάνουν κούρα. Εγώ είχα έξοδο απόψε επειδή έπρεπε να σε πα­ ραλάβω. Αλλιώς, μετά το βραδινό ξαπλώνω στο μπαλκόνι». Λίγο ακόμα και ο Χανς Κάστορπ θα ξέσπαγε πάλι σε γέλια. «Τι, ξαπλώνετε νυχτιάτικα στο μπαλκόνι;» ρώτησε με ασταθή φωνή. «Ναι, είναι ο κανονισμός. Οκτώ με δέκα. Έλα όμως, δες το δωμάτιό σου και πλύνε τα χέρια σου».