Το κυνήγι της τελειότητας

34 ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ Σιγοπίνοντας τον χλιαρό καφέ στο Καφέ των Τελειομανών, πα- ρατηρώντας νωθρά τους επιβάτες ναπεριφέρονται απόδωκι από κει μέσα στον Τερματικό της Βασίλισσας, αναρωτήθηκα για μια στιγμή εάν τυχόν θα ήταν καλύτερη η ζωή μου αν δούλευα με τον πατέρα μου, οικοδόμο στο επάγγελμα, στα εργοτάξια. Να ανοίγω τρύπες, να πριονίζω ξύλα, να τοποθετώ τούβλα, να παντρευτώ το κορίτσι της διπλανής πόρτας, να αποκτήσω ένα ταπεινό σπιτάκι, νααγοράσωίσως και κάνααμάξι, νακάνωκάναδυοπαιδιά. Δενθα διέθετα τα φανταχτερά μου διπλώματα από τις σπουδές, δεν θα είχαγίνει καθηγητής, ταTEDTalksδενθαγνώριζανκανποιοςείμαι και δεν θα είχα υπογράψει το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για να γράψωτούτοεδώτοβιβλίο.Όμωςδενθαδούλευαμέρανύχτακαι τα βράδια δεν θα έμενα άγρυπνος από το άγχος. Και ίσως, ποιος ξέρει, ο ορίζοντας να μου φαινόταν πιο σταθερός. Από την άλλη πάλι, ίσως όχι. Όπως αναρωτιέται ο Βρετανός ψυχαναλυτής Τζος Κοέν, γλιτώνει άραγε κανείς στον σύγχρονο κόσμο από τις τελειομανείς φαντασιώσεις που ταλαιπωρούν την καταναλωτική μας ζωή; 4 Υποπτεύομαι ότι σε κάποιο βαθμό είμαι πιασμένος σε μια πα- γίδα που ο καθένας μας μπορεί να την αναγνωρίσει – χαμένος στο δάσος τηςανεπάρκειας, ανήμποροςνακαταλάβωσετι αποσκοπεί το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας. Ατελείωτη δουλειά, κατανά- λωση και αυτοβελτίωση, όλα στο όνομα κάποιου ακαθόριστου, ασαφούς τελικού στόχου. Ναι, βεβαίως υπάρχει κληρονομικότη- τα στην τελειομανία. Και ναι, το αυστηρό, βάναυσο, τραυματικό παρελθόν τηςπαιδικήςμουηλικίαςπαίζει κι αυτόρόλο–και σπου- δαίο μάλιστα. Ενώ γονίδια και εμπειρίες όμως «στήνουν» την τράπουλα σε βάρος μου, η κουλτούρα μας μου ζητάει να εξακο- λουθήσω να παίζω τέλεια τα χαρτιά που μου μοιράζονται. * * *