Το κουτί

Τ Ο Κ Ο Υ Τ Ι 13 ήχο του μοτέρ. Ο πόνος είναι αφόρητος. Εκρήξεις χρωμάτων καλύπτουν τα μάτια της, καθώς οι νευρικές απολήξεις της φλέ­ γονται. Ο κόσμος εξαφανίζεται, υπάρχει μόνο πόνος. Το σπαθί φτάνει στο κόκαλο του μηρού, οι δονήσεις του σπαθιού διαδίδο­ νται μέσω του σκελετού και έτσι όλο της το σώμα σείεται. Η Τούβα ξερνάει χωρίς να το θέλει, ξερνάει πάνω της και πάνω στο ματωμένο σπαθί. Η λεπίδα διαπερνά το μηριαίο οστό και σκίζει τους μυς της στην άλλη πλευρά. Πιέζει τη σάρκα της, σχεδόν χυδαία. Αίμα ξεπηδάει αυτόματα από την καινούργια τρύπα. Το αίμα ακολουθεί την καμπύλη του ποδιού και συγκεντρώνεται σε μια λιμνούλα από κάτω της. Και το σπαθί δεν σταματά. Συνεχί­ ζει να κινείται, κατευθύνεται στο άλλο της πόδι. Κι η Τούβα εξακολουθεί να μην μπορεί να κουνηθεί. «Σε παρακαλώ, σταμάτα, σταμάτα» παρακαλεί ανάμεσα στους λυγμούς της. «Πρέπει να πάρω τον Λίνους. Είναι αργά. Είναι μόνος του». Όταν το σπαθί βυθίζεται στο άλλο της πόδι, η Τούβα ξέρει τον πόνο που θα ακολουθήσει. Όμως δεν είναι προετοιμασμένη. Ουρ­ λιάζει και εύχεται να χάσει τις αισθήσεις της, να τρελαθεί, να της συμβεί οτιδήποτε, αρκεί να μη νιώθει πια τίποτα. Περνούν μερι­ κά δευτερόλεπτα. Μια αιωνιότητα. Δεν μπορεί πια να δει. Η λεπίδα περνάει τελικά κι από τα δυο της πόδια και βγαίνει από μια οπή στην άλλη πλευρά του κουτιού. Το σπαθί σταματά επι­ τέλους να δονείται. Όμως ο ήχος του μοτέρ εξακολουθεί να ακούγεται. Κάτι την τρυπάει στον ώμο και η Τούβα νιώθει να χάνει τα λογικά της. Το βιώνει σαν κάτι φυσικό, ένα κομμάτι του εγκεφά­ λου της καταρρέει. Γιατί φυσικά υπάρχουν οπές και στην πάνω πλευρά του κουτιού. Προσπαθεί να σκύψει μπροστά για να απο­ φύγει το σπαθί στον ώμο της, όμως η κίνηση αυτή κάνει τον μηρό της να φλέγεται περισσότερο. Η Τούβα δεν είναι πια εκεί. Είναι στο μαιευτήριο και παλεύει για τον γιο της, είναι στο καφέ, στη δουλειά της, φιλιέται με τον Ντάνιελ, είναι με τον Μάρτιν