Το κουτί

Τ Ο Κ Ο Υ Τ Ι 9 Ο Μάτι είναι ένας από τους εκπαιδευτικούς που ο γιος της έχει αρχίσει να φωνάζει «μπαμπά». Κάθε φορά που γίνεται αυτό, ο Μάτι τής ρίχνει εκείνο το βλέμμα. Το βλέμμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο με τον γιο της αντί να δου­ λεύει. Να ’σαι καλά που με κάνεις να νιώθω άσχημα. Λες και δεν φτάνει που πρέπει να ηρεμήσω τον Λίνους που κλαίει γιατί η μαμά του ήρθε καθυστερημένη μια ακόμα φορά. Οι εσπρέσο είναι έτοιμοι ακριβώς τη στιγμή που ο Ντάνιελ με τα μαλλιά ανακατεμένα κλείνει πίσω του την πόρτα. Το διαπε­ ραστικό κρύο του Φλεβάρη ξεχύνεται μαζί του μέσα στην αίθου­ σα, κάποιοι από τους πελάτες τουρτουρίζουν επιδεικτικά, όμως ο Ντάνιελ δεν φαίνεται να το παρατηρεί. Ή μάλλον αδιαφορεί. Η Τούβα απορεί που κάποτε της φάνηκε κάπως ελκυστικός. «Ορίστε» λέει με όση παγωνιά μπορεί να χωρέσει σε μια λέξη και του δίνει το πορσελάνινο φλιτζάνι. «Θα το χρειαστείς. Εγώ φεύγω». Δεν περιμένει απάντηση. Με το χάρτινο κύπελλο στο χέρι ορμάει έξω στο χιόνι, στο χιόνι που ακόμη δεν έχει κάνει καμιά προσπάθεια να λιώσει. Δεν προσέχει. Πέφτει πάνω σε ένα ζευ­ γάρι καταπονημένων ηλικιωμένων. «Συγγνώμη, έχω αργήσει, πρέπει να πάρω το παιδί από τον παιδικό σταθμό» μουρμουρίζει βιαστικά χωρίς να γυρίσει να τους κοιτάξει. «Μην κάνεις έτσι, τα παιδιά μπορούν να σε εκπλήξουν ευχά­ ριστα. Τα καταφέρνουν μια χαρά μόνα τους εκεί που δεν το περιμένεις». Η φωνή είναι φιλική, καθόλου επικριτική. Η Τούβα δεν απαντάει, αλλά νιώθει ανακούφιση που η αδεξιό­ τητά της δεν κατέληξε σε καβγά. Οι άνθρωποι είναι τόσο απίστευ­ τα κολλημένοι. Πολλές φορές, πελάτες που έριξε πάνω τους καφέ απαίτησαν να τους πληρώσει όχι μόνο το καθαριστήριο, αλλά και παχυλή οικονομική αποζημίωση. Χαμογελάει στο ζευγάρι σαν να ζητάει συγγνώμη. Ο καφές που κρατάει στο χέρι της καίει και της