Το κουτί

7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ Η ΤΟΥΒΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΝΕΥΡΙΚΑ τα δάχτυλά της στον πάγκο. Είναι ακόμη στη δουλειά. Στο καφέ στη Χορνστούλ, κι ας έπρεπε να έχει φύγει εδώ και ώρα. Ένας πελάτης που μόλις στρογγυλοκά­ θισε στη γωνία την κοιτάζει ενοχλημένος κι εκείνη ανταποδίδει με δολοφονικό βλέμμα. Τον κοιτάζει καλά για να μην τον ξεχάσει ποτέ και σκέφτεται ότι την επόμενη φορά δεν πρόκειται να του σχεδιάσει καρδιά στον καπουτσίνο. Μάλλον θα του φτιάξει ένα τεντωμένο μεσαίο δάχτυλο. Εκνευρίζεται όταν αργεί. Και τώρα έχει αργήσει, στ’ αλήθεια όμως. Βάζει ασυναίσθητα τα ξανθά μαλλιά της πίσω από τα αυτιά. Έπρεπε να είχε πάρει τον Λίνους από τον παιδικό σταθ­ μό πριν από μισή ώρα. Έχει ανοσία στις ξινισμένες φάτσες των δασκάλων του παιδικού σταθμού, τις έχει δει τόσο πολλές φορές, που πλέον δεν της προξενούν κάποιο συναίσθημα. Όμως ο τρί­ χρονος γιος της θα στεναχωρηθεί. Και η Τούβα δεν είναι από τους ανθρώπους που κάνουν τα παιδιά δυστυχισμένα. Ειδικά τον Λίνους. Ούτε ξέρει πόσες φορές έχει πει ότι θα πέθαινε για χάρη του. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι όλα τόσο εύκολα. Ένας Θεός ξέρει πόσο προσπαθεί. Προσπαθεί πολύ. Βγάζει την ποδιά της, ανοίγει την πόρτα της αποθήκης και την πετάει στο ξεχειλι­ σμένο καλάθι με τα άπλυτα. Δεν μπορεί να φύγει πριν έρθει ο υπεύθυνος της επόμενης βάρδιας. Μα πού στον διάολο είναι αυτός; Ο Μάρτιν, ο πατέρας του Λίνους, εξαφανίστηκε τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος του. Η Τούβα δεν τον κατηγόρησε γι’ αυτό, μιας