Το κουτί

C A M I L L A L A C K B E R G & H E N R I K F E X E U S 20 «Είναι εδώ» είπε σιγανά στο μικρόφωνό του. «Ελάτε με τον φύλακα. Τώρα». Με λίγη τύχη μπορεί οι ηχολήπτες να τον άκουγαν, κι ας είχε διακοπεί ο ήχος. Οι περισσότεροι θαυμαστές που τον κυνηγούσαν ήταν καλοί άνθρωποι, όμως δεν του άρεσαν οι εκπλήξεις την ώρα που είχε παράσταση. Ιδίως από μια γυναίκα που ήθελε να γίνει γνωστή ορμώντας στη σκηνή μετά το σόου. Αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν φυσιολογική. Όμως είχε καταφέρει να μην πέσει πάνω της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Του ήταν δύσκολο να σκεφτεί καθαρά. Μετά την παράσταση χρειαζόταν χρόνο να ηρεμήσει, να επαναφέρει τον εγκέφαλό του στην κανονική θερμοκρασία. Δεν μπορούσε να αναλύσει την κα­ τάσταση όσο καλά χρειαζόταν. Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να είναι ευχάριστος και να περιμένει να εμφανιστεί ο φύλακας. Και φυσικά να κρατήσει απόσταση. Για να κερδίσει λίγο χρόνο, της έδειξε τη σκαλίτσα που οδη­ γούσε στο πράσινο δωμάτιο. Έφτασε πρώτη. Η σκάλα είχε εφτά σκαλοπάτια. Αχ. Ο Βίνσεντ κατέβηκε δυο φορές το τελευταίο σκαλοπάτι για να τελειώσει σε ζυγό αριθμό. Η γυναίκα μπροστά του δεν έδειξε να κατάλαβε κάτι. Μπήκαν σε ένα δωμάτιο επιπλωμένο σαν σαλόνι. Μα γιατί δεν ήρθε ο φύλακας; Τέσσερα κλειστά μπουκάλια ανθρακούχο νερό έστεκαν στο τραπέζι. Ο Βίνσεντ έβγαλε το σακάκι του και το πέταξε σε έναν καναπέ. Μετακίνησε ένα από τα μπουκάλια, ώστε όλες οι ετικέτες να κοιτάζουν προς την ίδια πλευρά. Η γυναίκα δεν έβγαλε το μπουφάν της. Ο Βίνσεντ σκούπισε το πρόσωπό του με υγρά μαντιλάκια για να αφαιρέσει το μακιγιάζ. Η γυναίκα σούφρωσε τη μύτη της σχεδόν ανεπαίσθητα. Ωραία. Αυτό πρόδιδε ότι δεν της άρεσε που βρισκόταν εκεί, κάτι που ήταν προς όφελός του. Αν μύριζε και ιδρώτα, ακόμα καλύτερα. «Να σου πω, δεν θέλω να φανώ αγενής» της είπε «αλλά κανείς δεν επιτρέπεται να στέκεται εκεί πίσω». Άνοιξε ένα μπουκάλι νερό και γέμισε ένα ποτήρι. Κοίταξε καχύποπτα τις φυσαλίδες.