Το κουτί

Τ Ο Κ Ο Υ Τ Ι 19 την. Ήρθε τελικά. Τέσσερα. Όμως αυτή τη φορά δεν περίμενε να τελειώσει η παράσταση για να διασχίσει τη σκηνή. Πέντε. Μα πώς κατάφερε να τρυπώσει στα παρασκήνια; Κανείς δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όποιος την άφησε να μπει θα είχε να κάνει μαζί του. Τους είχε προειδοποιή­ σει να έχουν τον νου τους. Να μην την αφήσουν να μπει, τους είπε, όχι να τη βοηθήσουν. Έξι. Τουλάχιστον τώρα θα την έβλεπε, θα έβλεπε πώς ήταν. Μαύρα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά. Μπλούζα πόλο. Μαύρο μπουφάν. Εφτά. Μάτια που άνοιξαν ένα κλάσμα του χιλιοστού μόλις εκείνη ετοιμάστηκε να μιλήσει. Ιδέα δεν είχε πόσο επικίνδυνη ήταν. Οχτώ. Της έγνεψε να μείνει σιω­ πηλή και της έδειξε με το δάχτυλο τη σκηνή για να καταλάβει ότι δεν είχε τελειώσει ακόμη. Ίσως υπήρχε κάποια άλλη δίοδος για να κατέβει από τη σκηνή μετά το χειροκρότημα. Εννιά. Προ­ σπάθησε να μην τη σκέφτεται. Βαθιά αναπνοή, χαμόγελο. Δέκα. Έτρεξε πάλι πίσω στο φως του προβολέα. «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, είστε υπέροχοι!» φώναξε. «Κατα­ λαβαίνω ότι θέλετε να μείνετε εδώ, όμως πολύ φοβάμαι ότι σας περιμένει η πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να επιστρέψετε πάλι στον έξω κόσμο. Και αν σκεφτείτε κάτι από όσα έγιναν εδώ μέσα απόψε και δεν μπορείτε να κοιμηθείτε, ένα να θυμάστε: όλα ήταν ψέματα». Έκανε μια παύση. «Ίσως». Το κοινό ξέσπασε σε δυνατά γέλια. Ίσως και λίγο νευρικά. Ο Βίνσεντ δεν κατάφερε να μη χαμογελάσει. Κάθε φορά το κόλπο έπιανε. Έφυγε βιαστικά από τη σκηνή πριν το κοινό αρχίσει να φεύγει από τις θέσεις του, κι ας ήταν το τελευταίο που ήθελε να κάνει. Δεν είναι ωραίο να είναι ο καλλιτέχνης ακόμη στη σκηνή όταν το κοινό αρχίζει να φεύγει. Αν είχαν να πάρουν τα πανωφόρια τους από την γκαρνταρόμπα, όπως εκείνη τη βραδιά, πάντα σηκώνονταν νωρίτερα σε μια αφελή προσπάθεια να αποφύγουν την αναπόφευ­ κτη ουρά. Η γυναίκα στεκόταν ακόμη πίσω από τη σκηνή.