Το κουτί

15 ΜΑΡΤΙΟΣ Ο ΒΙΝΣΕΝΤ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ στο τραπέζι με όλη του τη δύναμη. Το κοινό του θεάτρου κρατούσε την ανάσα του. Ζά­ ρωσε το μέτωπό του, έκανε μια δραματική παύση και κοίταξε τους θεατές σηκώνοντας το χέρι. Από κάτω ξεπρόβαλε μια σκι­ σμένη άσπρη χαρτοσακούλα. Έριξε το σκουπίδι στο πάτωμα και στην αίθουσα ξέσπασαν νευρικά γέλια. «Ούτε κάτω από τη σακούλα νούμερο πέντε» είπε. Η σκηνή σκοτείνιασε εκτός από έναν μοναχικό προβολέα που φώτιζε εκείνον, το τραπέζι και τη γυναίκα δίπλα του. Το γυμνό φως τόνιζε τη σοβαρότητα του τελικού νούμερου της παράστασης. Απόλυτη ησυχία. Το τελευταίο νούμερο δεν είχε μουσική. Έτσι γινόταν ακόμα πιο αγωνιώδες. Αρχικά υπήρχαν στο τραπέζι πέντε αναποδογυρισμένες και αριθμημένες χαρτοσακούλες. Δύο από αυτές τις είχε ήδη διαλύσει με το χέρι του. « Τρεις ακόμα» είπε κοιτάζοντας τη γυναίκα. «Μαγκνταλένα, κοίτα τις τρεις σακούλες για να ακολουθήσω την κίνηση των μα­ τιών σου. Όμως σκέψου κάτω από ποια σακούλα είναι το μεγάλο καρφί. Αυτό μόνο εσύ το ξέρεις. Ούτε το κοινό ούτε εγώ ξέρουμε πού το έκρυψες. Τρεις . Θυμήσου πόσο μυτερό ήταν το καρφί όταν το κράτησες στο χέρι σου. Σκέψου. Απλώς σκέψου». Η γυναίκα ίδρωνε και ξεΐδρωνε. Ο προβολέας εξέπεμπε θερ­ μότητα, όμως εκείνη ήταν επίσης νευρική, όπως και όλοι στο κοινό. Ίσως περισσότερο. Ο Βίνσεντ την κοίταξε εξονυχιστικά. «Δεν αντέδρασες στον αριθμό τρία κι ας τον είπα τρεις φορές» είπε. «Οπότε μάλλον δεν είναι εκεί».