Το κουτί

C A M I L L A L A C K B E R G & H E N R I K F E X E U S 14 που της λέει ότι την αγαπάει. Ακούει τον ήχο του χόνδρου και της σάρκας που συντρίβονται στην πλάτη της και σκέφτεται τον Λίνους να φωνάζει τον Μάτι «μπαμπά». Χαμηλώνει το βλέμμα και βλέπει το δέρμα κάτω από την κλείδα της να τεντώνει πριν ραγίσει. Το σπαθί ξεπροβάλλει στην μπροστινή πλευρά του σώματός της. Είναι σαν μαγικό κόλπο. Είναι η βοηθός του μάγου και σύντομα το κοινό θα τη χειροκρο­ τήσει. Το έχει δει στην τηλεόραση. Το αίμα που τρέχει από το στέρνο της βάφει κόκκινο το φανελάκι της και το σπαθί συνεχίζει την πορεία του μέχρι που φτάνει σε μια οπή στο τοίχωμα του κουτιού. Μυρίζει πολύ έντονα σίδερο. Βλέπει μπροστά της τα μπλε μάτια του Λίνους. Θα με αφήσεις κι εσύ, μαμά; Προσπαθεί να μιλήσει, όμως το λαρύγγι της σφυρίζει. «Σε παρακαλώ. Έχω αργήσει». Έξω από το κουτί κάποιος μετακινεί κάτι. Μια από τις οπές μπροστά στο πρόσωπό της μαυρίζει. Ένα τρίτο σπαθί. Η από­ σταση από το κεφάλι της Τούβας είναι μόνο ελάχιστα εκατοστά. Τα δυο σπαθιά που την έχουν ήδη διαπεράσει την κρατούν ακί­ νητη στη θέση της. «Φτάνει…» ψιθυρίζει. Το σπαθί κινείται αργά, όμως η απόσταση είναι πολύ κοντινή. Βλέπει τη λεπίδα να γυαλίζει μέχρι που έρχεται τόσο κοντά, ώστε τα μάτια της δεν μπορούν να εστιάσουν σωστά. Λίνους. Συγγνώμη. Η μαμά σε αγαπάει. Τρέμει σύγκορμη όταν η άκρη του σπαθιού αγγίζει τη γωνία ανάμεσα στο δεξί μάτι και στη ρίζα της μύτης, προτού η λάμα διεισδύσει στο μάτι της. Κάτι υγρό τρέχει στο μάγουλό της και η Τούβα τυφλώνεται από τη δεξιά πλευρά. Όμως δεν πονάει. Ή τουλάχιστον δεν νιώθει πια πόνο. Γιατί μυρίζει καμένο; είναι η τελευταία σκέψη της Τούβας. Το σπαθί τρυπάει τον εγκέφαλό της.