Τα τελευταία παιδιά στη Γη 4: Το κοσμικό υπερπέραν

12 Το ελκηθροβόλο φυσικά δεν υπήρχε. Το έφτιαξε ο καλύτερός μου φίλος, ο Κουίντ Μπέικερ. «Κουίντ, είσαι σίγουρος πως είναι ασφαλές;» ρωτάω. Το σκέφτεται μια στιγμή, κι ύστερα λέει: «Όχι. Αλλά ούτε είμαι σίγουρος πως δεν είναι». «Τι έγινε, Τζακ; Ζορίζεσαι;» Αυτή είναι η φίλη-κόλλημά μου, η Τζουν Ντελ Τόρο. Ξέρω πως με πειράζει, στ’ αλήθεια όμως νιώθω να ψι- λοανακατεύομαι. Συνήθως είμαι μέσα με τα χίλια σε ό,τι έχει να κάνει με δράση, όσο επικίνδυνο κι αν είναι. Σε αυτό όμως όχι. Ρίχνω στο ελκηθροβόλο μια τελευταία ματιά πριν γλιστρήσω στη θέση μου. «Μοιάζει με όπλο για μεσαιω­ νική πολιορκία, Κουίντ! Ή για την υπεράσπιση ενός κάστρου απέναντι σε έναν στρατό από ορκ! Ήγια επί- θεση σε κάστρο με έναν στρατό από ορκ! Θα μας βοη- θούσε αν μας πολιορκούσαν, αλλά στη φάση μας δεν παίζει καθόλου πολιορκία». Η Τζουν χαμογελάει. «Παίζει όμως χιόνι ». «Δεν είναι το ίδιο» λέω. «Ούτε καν». «Έτσι νομίζουν όμως αυτοί» λέει η Τζουν. Με το αυτοί εννοεί τους φίλους μας τα τέρατα. Καμιά δεκαριά είναι εδώ πάνω μαζί μας στο δεντρόσπιτο και μας βοηθάνε να ετοιμαστούμε για την εκτόξευση. Και κάμποσα είναι από κάτω, στην πλατεία. Κι είναι αλήθεια. Τα τέρατα μάλλον ανησυχούν πε- ρισσότερο για το χιόνι από όσο θα ανησυχούσαν για έναν στρατό από ορκ. Δε βοηθάνε καθόλου την αυτο- πεποίθησή μας…