Τα τελευταία παιδιά στη Γη 4: Το κοσμικό υπερπέραν

«Παιδιά!» φωνάζει ηΤζουν. «Βρισκόμαστε σε πορεία σύγκρουσης με το στόμα εκείνου του μονόχειρα!» «Το ξέρω, το ξέρω!» λέω εγώ. Σαν την αστραπή αναλύω την κατάσταση, βλέπω κάθε πιθανό ελιγμό και κάθε δυνατότητα επίθεσης. Νομίζω πως είναι μια ικανότητα που μου έμεινε από τις πολλές ταινίες, τα πολλά κόμικς και τα πολλά βιντεο­ παιχνίδια… Καθώς πετάμε λοιπόν προς τα σαγόνια του τέρατος, συνειδητοποιώ ποια είναι η ατρόμητη, θαρραλέα, λεο­ ντόκαρδη κίνηση που πρέπει να κάνουμε… « ΠΗΔΗΞΤΕ! » ουρλιάζω. « ΚΑΝΤΕ ΤΗ! ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ- ΤΕ ΤΗ ΔΕΙΛΙΑ ΣΑΣ! » «Μα, το όχημά μου, Τζακ!» φωνάζει ο Κουίντ. Το μυαλό του Κουίντ δεν είναι μυαλό ήρωα δράσης. Είναι ένα διαφορετικό, φοβερό μυαλό. Απλώς δεν μπο- ρεί να διανοηθεί να εγκαταλείψει κάτι που έχει φτιάξει με τόσο κόπο. Δεν τον ανησυχεί ο επικείμενος θάνατός του. Για αυτό πρέπει να ανησυχώ εγώ για εκείνον. Τον αρπάζω από το φούτερ και– ΣΝΑΠ! 26